Bir Aşk Hikayesi

Günlerden 03.11.2008 ...Bir gün önce ki yemekten arta kalan bir fotoğrafla başlayan
aşk serüvenini anlatacağım sizlere...Çok garipsediniz di mi? Bir fotoğraf ve aşk...
Size ilk başlarda bir çağrışım yaptırmadı ama bu yazı bittiğinde herşeyi çok net
anlayacaksınız.Belki bu yazıyı okurken göz yaşlarınızı tutamayacaksınız belki de
yüzünüz de küçük tebessümler oluşacak.Çünkü sizlere anlatacağım hikayede bütün
duyguları bir arada yaşayabileceğinizi düşünüyorum...Nasıl? diye soruyorsunuzdur
şuan bana fakat o kadar ilginç bir hikaye ki sizlere anlatacağım,zaman zaman
olan olaylar sizlerde de birer tepki oluşturacağını ama şuan nasıl bir tepki
yaratacağını kestiremiyorum tabi ki...Çünkü ben hiç öykü okumadım bu yaşıma
kadar...Ben yazmayı,okumaya tercih ediyorum.Bu yüzden uzun soluklu yazılar
insanlarda nasıl duygular uyandırdığını bilemiyorum.Kötü bir yazı olabilir
şuan yazacağım.Şimdiden özür dilerim...Beni mazur görün ilk defa uzun soluklu
bir yazı yazacağım...Çok zor geldi başlarda bunun düşüncesi...Çünkü alıştığım
stilin dışına çıkacaktım ilk defa...Ama düşündüm ve yazabileceğime karar verdim...
Ve sözü daha fazla uzatmadan öyküme başlıyorum.Öykümün adı ise Aşk...
Yine yaptığımız bir yemek sonunda eve gelmiştim...Bilgisayarın başına oturup
internete girdim.Tesadüfen biriyle tanıştım...Yemeğe gelenlerden birisiydi...
Onunla konuştuktan sonra;ben yemekteki çekilen fotoğrafları internete koyarken
bir kişiyi az önce konuştuğum kişi sanıp onun ismini yazmıştım fotoğrafın altına...
Ertesi gün ise eve geldiğimde o ismini yazdığım kişinin fotoğrafının olmadığını
anladım...Tabi ki çok şaşırdım bu duruma...Yaptığım hatadan dolayı kendisinden
özür diledim ve özür dilerken tanışmış olduk...Günler akıp giderken bir kaç hafta
sonra yeni bir aşkın doğacağını tahmin etmiyordum...Her gün olmasa bile her internette
gördüğümde konuşuyordum onunla...O kadar hoş bir sohbeti vardı ki size anlatamam...
Öyle bir sohbetti ki bu 15.11.2008 günü tam aralıksız 8 saat muhabbet etmişiz...
Ve bu geçen onca saatte hiç sıkılmadım tersine o muhabbetin bitmesine çok üzüldüm...
Telefon numaramı verdim muhabbet bitmeden belki bu hoş sohbete kaldığımız yerden
devam ederiz düşüncesiyle...Hemencecik o da numarasını verdi bana ama ilk başlarda
korka korka mesaj atıyordum...Ne bilim insanları rahatsız etmek gibi bir huyum hiç
olmadı.Belki onu sıkarım söyleyeceğim sözlerle belki de yanlış sözler söyleyip onu
kırabileceğimi düşünüyordum...Ama tanımlayamadığım öyle bir his vardı ki içimde
ona doğru beni çekmeye başladı...Günler geçtikçe daha da çok bağlanmaya başladım
ona...Anlam veremiyordum duygularıma...Adını koyamamıştım henüz fakat taa ki o güne
kadar...O gün kıskandım onu başka birinden...Neden kıskandım diye düşündüm o gece
boyunca ve sonunda cevabını buldum...Seviyordum onu...Başka bir cevap bulamamıştım...
Günler akmaya kaldığı yerden devam ederken bir gün görüşelim dedim ona...O da kabul
etti bu teklifimi...İçimi öyle bir huzur kaplamıştı ki o gün yani 24.11.2008 günü...
Çünkü yarın sevdiğim kişiyi görecektim ama duygularımdan bahsetmemiştim ona daha...
O akşam kendimi tutamadım ve duygularımı ona anlattım...Tabi o gün o kadar heyecanlıydım
ki...Telefonda mesajla söylüyordum o sözleri ama kalbim o kadar hızlı çarpıyordu ki...Sanki
yerinden fırlayacakmışcasına...O gece uyuyamadım heyecandan...Ve geldi çattı o güzel gün...
Takvim 25.11.2008'i gösteriyordu...Sabahtan okula gittim.Bir kaç derse girdim fakat zaman
bir türlü ilerlemiyordu...Artık dakikaları sayar olmuştum...Ve sonunda kantinde onu
bekliyordum...Elim,ayağım titriyordu heyacandan...Ne yapacağımı bilemez,çaresiz bir
durumdaydım ama hemen kendimi toparlamam grektiğini düşündüm o an...Çünkü onun karşısına
böyle çıkamazdım...Hemen kendime çeki düzen verdikten sonra o beklenen an geldi...Sevdiğim
insan karşımda duruyordu...Akşama kadar muhabbet ettikten sonra onun için yazdığım bir
yazıyı verdim...Daha sonrasında bir banka oturduk...Hava kararmıştı fakat o kadar güzel
bir ışık vuruyordu ki üstümüze...O ışık herşeyi belki de perçinliyordu...O bank benim
için çok özel...Çünkü ilk kez elini orada tuttum...O kadar huzurluydum ki onunla ve bir o
kadar da heyecanlı ama tatlı bir heyecandı bu...Aşka doğru atılan ilk adımın tatlı
heyecanıydı...
Günler güzel bir şekilde...Mutluydum...Çünkü seviyordum onu ama taa ki 11.12.2008 tarihinde
öğrendiğim bir şey çok yaraladı kalbimi...Eski uzun bir ilişkinin hala onun üzüerinde olan
etkisini ve yaşadığı üzüntüleri,acıları,unutamadığı şeyleri hepsini bir anda öğrenmiş
oldum o gece...O kadar canım acıdı ki o gece bütün herşey üstüme geldi...Yıkılmamak için
zor ayakta duruyordum...Sadece dinleyip sindirmeye çalışıyordum o duyduğum kelimeleri...
Ama bir de şöyle birşey vardı ondan vazgeçemezdim...Duyduklarımı sindirmeye karar verdim...
Ve o an anladım ki çok zor bir şeye kalkışıyordum...Ya unutturamazsam,ya beni hiç sevmezse
ben onu böylesine severken gibi düşüncelerden sıyrılabilmek benim için hiç kolay olmadı...
Ve o gün bunları konuşmayı bitirdikten sonra benim aptallığım yüzünden onun canını çok
yaktım...İsteyerek mi yaptım? Tabi ki hayır bunun cevabı...Nasıl böyle birşeyi düşünebilirim
ki onu böylesine severken nasıl olurda canını yakmak isteyebilirim...Tamamen benim
patavatsızlığım yüzünden oldu ve ilk kavgamızı o gece ettik...O gece bu kavga yüzünden
benimle konuşmamak için telefonunu kapattı...O telefon 15 dakika kapalı kaldı ama o dakikalar
bana 1 asırmış gibi geldi...Duvarlar hiç olmadığı kadar üstüme geldi.Daracık sadece sanki
bedenimin kapladığı kadar yer kaldı koca odamın içinde...Ve o gün tatlıya bağlandıktan sonra
o konu,o gece uyumadım ve şunu düşündüm...Neden o 15 dakika bu kadar benim için uzun ve
iğrençti diye...Cevabını sabaha karşı buldum...Ona aşık olmuştum...Böyle bir şeyler
hissediyordum ona karşı ama adını o gece sabah karşı koydum...Aşık olmuştum ona...
Günler bizim için akıp giderken çok yara aldım her geçen gün...Çünkü her seferinde eski
sevgilisinin ismini duymak ya da onunla ilgili şeyler duymak çok canımı yakıyordu...Geceleri
uykusuz kaldım çoğunlukla...Çünkü her yerden o kişi çıkıyordu karşımıza...Ben bir şeyleri
silmeye çalışırken bir anda tekrar çıkıveriyordu...Bütün yaptıklarım bir anda suya
düşüyordu...
Günlerimiz öyle geçip giderken birinci ayımızın olduğu güne geldi...Ve benim sevgilim o
günü unuttu...Bir hafta öncesinden takvime bakmadan arkadaşıyla buluşma ayarlamıştı...Ne
kadar anımsatmaya çalışsam da hatırlamadı...O an o kadar kötü oldum ki,ben bu kadar şeyler
yaparken o,birinci ayımızı unutması...O kadar değersiz biri gibi hissettim ki kendimi
anlatamam size...Sanki herhangi biriymişim gibi bir özelliğim yokmuşcasına...Günler o güne
yaklaştıkça o da fark etti yaptığı yanlışı ama dönüşü yoktu bu durumdan ne kadar da özür
dilese de çok kırmıştı beni...Düzelmem biraz zor oldu o gün...Düşünsenize sevgiliniz en önemli
gününüz yani ilk önemli gününüzü unutuyor ve sizse öylece elleri kolları bağlı oturuyorsunuz...
Çaresizce...Bardağın dolu tarafından bakmaya çalışıp bende unutabilirdim diyerek kendinizi
avutmaya çalışıyorsunuz...Yani anlayacağınız o günde benim için değersiz bir gün olup
çıkmıştı...Aynı benim o gün değersiz olduğum gibi...Hep yara alıyordum yani her geçen gün...
Günler bir öteki günü kovalamaya devam etti...Ben ise yara almaya...Çünkü o kişi sürekli
karşıma çıkmayı sürdürüyordu...Peki ben bu bütün olumsuzluklara rağmen ne mi yaptım...
Dilimden seni seviyorum sözünü,kalbimden onu,gözlerinden gözlerimi,ellerinden ellerimi
bir gün olsun mahrum etmedim...Savaşıyordum çünkü sevgim için aşkım için...Çok koşuyordum
çok hırpalanıyordum ama bir gün karşılığını alacağımı düşlüyordum hep...Şuan düşünüyorum da
yaptıklarımı,çektiklerimi kolay şeyler değilmiş...O günlerde şunları yaşıyordum...Sevdiğinize
bir o kadar yakın olup da aynı zamanda bir o kadar da uzak...Birlikteyiz ama sanki iki
yabancıymışız gibi...Karşılığını alamayacağımı bildiğim halde seni seviyorum diyebilmek...
Bu o kadar canımı acıtsa da karşılığını hiç alamadığım sözleri kullanmak ama ben yine de
kullanıyordum...Canımı çok yaksa da...
Günlerimizin çoğu acı,keder,hüzünlü bir şekilde geçerken ikinci ayımız olmuştu...Bana çok
anlamlı bir hediye yaptırmıştı hem de bu kadar kötü giden günlerin ardından böyle bir hediyeyi
beklemiyordum...Çok şaşırmıştım görünce ve çok duygulanmıştım...Sanki birşeyleri değiştirebiliyor
hissine kapılmıştım...Ama değişmiyordu bazı şeyler...Yine hüzün dolu günler ya da duyduklarımı
duymamış gibi yaptığım günler geçerken çok kötü olaylar oldu yeniden...Bu sefer ki çok koymuştu
bana...Nedenini bilmiyordum...Ertesi gün buluşacaktık...Ve o gece yine uykusuz,düşünceler
denizinde boğularak geçirdim...Ne düşündüm biliyor musunuz? 2 buçuk aydır uğraştığım şeylerden
vazgeçmeyi...İlk defa bunu düşündüm...O derece artık yorulduğumu hissediyordum...Ama ertesi
gün yanına gittiğimde o düşüncelerden eser kalmamıştı kafamda...Çünkü onu gördüğüm an dünyalar
benim oluyordu...O gün akşama doğru yani evlerimize geri döneceğimiz vakit bütün içimdekileri
döküverdim ona...Çok yorulduğumu,sen böyle devam edersen en fazla bu ilişkinin 2 buçuk ay daha
devam edeceğini söyledim...Belki çok üzdü,çok yaraladı bu sözler ama söylemek zorundaydım...
Çünkü gücümün tükendiğini hissediyordum...O günden sonra bu sözlerim etkili oldu onda...Belki
bu sözleri daha erken söyleseydim daha az acı çekecektim...Kim bilir...
Günler bizim için akmayı sürdürürken,günler o özel gün yani 14 Şubat'a gelmişti ama biz o gün
görüşemedik.Çünkü ben Ankara dışındaydım...Aslında o da gelecekti benimle fakat gelememişti...
Ben dönünce hemen döndüğümün ertesi günü görüştük...Günün ortalarına doğru hediyemi verdim...
Benim hediyem çok anlamlıydı...Çünkü canımdan,kanımdan,babamdan yani en iyi arkadaşımdan bana
yadigar kalan bir yüzüğü ona verdim...Çünkü o benim için çok değerli bir kişi ve hak ettiğini
düşündüğüm için bu hediyeyi vermeyi tercih ettim...Çok beğendi daha doğrusu çok duygulandı...
Biraz da ağlattım onu verdiğim hediyeyle ama hak ettiğini düşünmesem vermezdim böyle birşeyi...
O gün çok mutlu bir şekilde geçti...
Günler geçmeye devam ederken bir şeylerin değiştiğinin farkına varmaya başladığımı görebildim...
Değişiyordu sevgilim...Ve benim için o kadar önemliydi ki bu olay...Aylardır koşturup,emek
harcadığım şey en sonunda gerçekleşmeye doğru hızlı hızlı adımlar atıyordu...Bir yandan da
bizim üçüncü ayımız yani 25.02.2009 tarihine geldi takvim...O gün benim için bir dönüm
noktasıydı...Neden mi?Çünkü beklediğim,uğraştığım şeye o gün kavuştum...İlk defa seni seviyorum
dedi bana içten bir şekilde...Hiç beklemediğim bir anda duydum ve şok oldum resmen...Tuhaf
hissettim o an kendimi...Biraz şaşkınlık biraz mutluluk her duygudan kalbime serpiştirilmiş
karışık adını koyamadığım bir duygu kapladı kalbimi...Ve o gün dedim kendi kendime işte başardım...
Çok yoruldum ama değdi yaptıklarıma...Yanılmamışım gibi sözler sarf ettim içimden...Çok mutlu
oldum o an ve şuan da olmaya devam ediyorum...Çünkü artık sevgi sözcüklerime karşılık alıyorum...
O da beni seviyor...Bunu bilmek bile çok güzel...İyi ki hayatımdasın sevgilim,iyi ki beni
seviyorsun...