Bir Hastalığın Son Sayfası

Bugünde ölmedim sevgili günlük. Saat gece yarısı, hemşire hanım son iğnemi yaptı, son serumumu bağladı ve gitti. Bugünde ölmedim, yarına Allah Kerim.
Şu halimde yaşasam kime ne fayda ki? Zavallı anam benim üzüntüden bir deri bir kemik kaldı. Ya babam, kaç defa kalp krizi geçirdi de bana söylemediler. Ağabeyim artık saçları olmayan bir kız olduğumu kabul ettiğinde nasıl ağlamış koridorda ve tıpkı saçlarım gibi siyah uzun bir peruk alıp gelmiş.
Adı kemoterapi, ne terapi ama güya hastaları hayata bağlamak içinmiş. Ah ben! Ne hallere düştüm....



Nereye kadar sürecek bu böyle? Ben kabul ettim ama ailem, onlar yediremedi bu durumu kendilerine. Hele şimdi düştüğüm halimi görüyorlar da mahvoluyorlar. Kireç gibi bir yüz, minicik bir can ve saçları olmayan bir kız. Saçlarım yok günlük, o çok sevdiğim saçlarım yok.
--Yoruldum günlük. Sanırım artık sana da veda etmem gerekecek çünkü yazamıyorum, gücüm yok, sol elim iğne ve serumdan ötürü delik deşik sıra sağ elime geldi ve işim zor.hemşire hanım ne iğnesi vurduysa göz kapaklarım ağırlaşmaya başladı, olsun uyuyana kadar yazayım diyorum.
--Söyleyecek çok şeyim var günlük. Yaşımdan çok şey yaşadım ve hangisini yazacağımı artık hasta bedenimin yorgun kafasında toparlayamıyorum affet, saçmalarsam affet. En çok kafama takılan da benden sonra senin ne olacağın, üzülme ama ablam sana benden iyi bakar en azından hastane odalarında sürünmezsin, şu haline baksana yeşil rengin nasılda soldu.
--Geçen herkes hastane odasındaydı, bende şımardım sanırım doktoruma; artık eve gidebilir miyim? Dedim
Anemi feryat figan dışarı götürüldü, babam ortadan kayboldu, zavallı ablam yüzünü gördüm gözleri mahvolmuş. Herkes perişan günlük, ben nereden bilebilirdim ölmek üzere olduğumu, eve gitmek artık hayal. Keşke aylar önce acillik olup evden çıkarken son kez baksaydım evime. Nereden bilebilirdim ki bu gidişin dönüşü yok...


...


Ne büyük haksızlık, yapacak ne çok şeyim varmış.
Önce okulumu bitirecektim, öğretmen olacaktım sonra ilk maaşımla zavallı anamı istediği yerlere götürecektim, söz hemen evlenmeyecektim. Kardeşlerime hediyeler alacaktım, hasta olduğumu duyunca beni unutan sözde dostlara içecek ısmarlayacaktım.
--Bir kedim var onun aşısı gelmişti sonra yeni bir romana başlamıştım sanırım bitiremeyeceğim, güya yazdığım şiirleri bir kitapta toplayacaktım.
Peki ya bizim sokaktaki yaşlı, dul teyzenin ekmeğini her gün kim alır? Bak şimdi bu da kafama takıldı.
Güzel gözlü yeğenimin mezuniyet törenine gidecektim, yaşlı bir teyze olarak, gurur duyacaktım onunla, yakışıklı kardeşimin düğününde uzun beyaz bir elbise giyecektim.
--Ne çok şey yapacakmışım meğerse, ne dolu ne güzel bir hayatım varmış yarabbim.
Şikayetlerle, pişmanlıklarla keşkelerle dolu sandığım hayatım, meğerse ne kadar güzel ve anlamlıymış.

--Birde biri vardı bak şimdi düştü aklıma yine. Ne de çok sevmiştim çoktandır görmedim, ne yaptı acaba bir haber bile etmedi. Umurunda bile değilimdir gerçi, o beni hiç sevmedi ki...
Neyse günlük, doktorum fazla üzülmememi söyledi, ben ki bunları yazarken çok üzülüyorum ve gözyaşlarımın buğusundan sayfayı göremiyorum.
--Zaten uyku bastırdı, uyumak üzereyim ama nedense koridorda bir kalabalık var, annemin sesine benzeyen bir ses ve ailemin geldiğini duyar gibiyim. Gecenin bir vakti hayırdır inşallah rüyamı görüyorum acaba. Kendimi pek iyi hissetmiyorum, şimdi müsaadenle artık başımı yastığa koyma vaktidir, kulağım uğuldamaya başladı, dışarıdaki sesler bile umurumda değil belli ki çok yorulmuşum umarım sabah kalktığımda devam edebilirim.



İşte! Doktorum da geldi bu saatte, iyi bak kendine sevgili günlük seni çekmeceye koyuyorum, hakkını helal et ben ediyorum, umarım herkes eder...