Biri Ana Biri Yâr Ne Yapsaydı Bahtiyâr 2 / Öykü Şiir

Aylardan Ağustos’tu, yakıcı güneş vardı

Pancar tarlasındaydı, çalışmakta ırgatlar

Sancı tuttu Nigâr’ı, duâ edip yalvardı

Irgatların sesine karışmıştı feryatlar

İşte böyle bir günde, eyledi feryat figân

O pancar tarlasında, oğlu geldi dünyaya

Koşuşturdu insanlar, bulamadılar dermân

Nigâr ana sevindi, gerçek olan hülyaya

Uyanmıştı bir gece, kabus görüp rüyâda

Irgat dolu traktör, devrildi yürek yakar

Yitirmişti Haydar’ı, yalnız kaldı dünyada

Çalışmak zorundaydı, yoksa ona kim bakar

İsteyenleri oldu, hâmileydi o zaman

Tarlada doğan oğlu, adı kondu Bahtiyâr

Ne çok çileler çekti, hayat vermedi aman

Daha çok gençti yaşı, hissetse de ihtiyar

Geçti zaman büyüdü, Bahtiyâr delikanlı

Gülizâr’a tutkundu, herkes bilir, aşikâr

Askerden de dönmüştü, sevecen, heyecanlı

Elde yok avuçta yok, olmadı hiç isyankâr

Ağanın oğlunun da onda var iken gözü

Varlıklı ailenin, kızı idi Gülizâr

Nasıl isteyecekti, nasıl kesecek sözü

Bahtiyar’ın bahtına, esecekti bir rüzgâr

Gülizâr’ın babası, bir kaç düşmanı vardı

Tarlasında yanyana çalışırken Bahtiyâr

Tesadüf işte bu ya, hayatını kurtardı

Kurşun onu sıyırdı, kazanmıştı itibâr

Hiç tereddüt etmedi, istedi verdi kızı

İmkansız olsa bile, gerçek oldu rüyâlar

Sevdiğine kavuştu, dindi yürekte sızı

Yaradan’a şükretti, şükür dedi Bahtiyâr

( İkinci Bölüm )

Rüyâ olsa inanmaz, dünyalar onun oldu

Ondan mutlusu yoktu, sevdiği yanındaydı

Bir kıskançlık başladı, açılan güller soldu

Paylaşamadı Nigâr, Bahtiyâr farkındaydı

Oysa ki ne güzeldi, neden yoktu hoşgörü

Ne desin anasına, sevdiğiydi Gülizâr

Çektiğini unuttu, oldu kulun nankörü

Biri ana biri yâr ne yapsaydı Bahtiyâr

Belki torun gelirse sandı her şey düzelir

Yine de şükrederek, hiç etmedi intizâr

Tek ümidi kalmıştı, yoksa elden ne gelir

Bebesini beklerken, çok mutluydu Bahtiyâr

İşte o beklenen gün, geldi geliyor derken

Kucağına alınca, duymak ister iftihâr

Sevdiğiydi Gülizâr, sancısı tuttu erken

Derdinin çaresini, bulmak ister Bahtiyâr

Bir telâş içindeydi, giderken kasabaya

Daha varamamışken, kan kaybetti Gülizâr

Rengi sararıp soldu, çare yok kanamaya

Çok zorlukla yetişti, kahır çekti Bahtiyâr

Ellerinden geleni, yapsalar da nâfile

Kurtardılar çocuğu, melek oldu Gülizâr

O güzelim annesi, gelmedi artık dile

Bahtiyar olamadı, Gülizâr’sız Bahtiyâr

Nigâr ana üzgündü, bakakaldı toruna

Kaybetti sevdiğini, kavuşmuşken Bahtiyâr

Pişmanlıklar yaşadı, oğlu da şaştı buna

Torununa ismini, o koymuşken Yadigâr

Zaten zor bir yaşamdı, düzeltmek zaman aldı

Lodostan başlayarak poyraza döndü rüzgâr

Eşi, gelini gitti, sadece onlar kaldı

Nigâr ana, Bahtiyâr, bir de torun Yadigâr

Türkmenoğlu (Şükrü Atay) 

NOT : Bölümler birbirine bağlı olduğu için birinci bölümde eklenmiştir.