Bu Evde Biri Var!

Bu eve biri lazım dedi kadın biri lazım. Oysaki nefeslerin birbirine karıştığı bir yaşamı vardı. En kötüsü de bu olsa gerek diye geçirdi içinden. ' Kalabalıkta yalnızlık' Kendi seçimiydi aslında farkında mıydı, değimliydi. Bilen yoktu. Kırılmaktan çok korkar ve kendini korumak adına sadece sunulanı yaşardı nicedir. Yaşadıkları örmüştü bu borda ağını etrafına...
Çocuktu sevdası. Hala çocuk, hep de çocuk kaldı yüreği. Sevdası gibi... Hayallerinden bir dünya kurmuştu içinde... Bedeni hiç yüreğinin olmadı ki zaten. Yüreği de bedeninin. Onun evi bir yumrukluk yüreğiydi. Yumruk kadardı belki, bununla birlikte kocamandı. Tüm dünyasını buraya sığdırmış huzuru çocukluk hayallerinde yakalamıştı. Ta ki yüreğinde ki çocukluk hayali gözlerine ulaşana değin...
İlk defa yüreğini görüyordu kadın. İlk defa karşısında... 'Bu evde biri var' dedi. Gözleri, yüreğinin en derinlerden gün ışığına çıkmış hayalini, seyre daldı. Ve 'gerçek' diye fısıldadı.
Sevdası ne vakit büyümüştü.
İlk defa kendini kadın hissetti. Hayalini seyrederken...