Çiçek Dansı

Hayal et.
Derin bir karanlıktasın, yön duygun yok, ne yapacağını nereye gideceğini bilmiyorsun,
ellerinin nerede olduğu gibi basit bir gerçeği bile kavrayamayacak bir haldesin. Gerçek yok,
doğru-yanlış yok, mantıklı bir seçim yok, gidebileceğin bir yön yok, beklemekten başka çaren yok.

Sonra bir fısıltı yankılanıyor karanlıkların içinde, ses tonunda hüzünle karışık bir mutluluk var.
Anlıyorsun ki bunu söylerken inanç duyarak söylüyor, ama keşke başka bir yolu olsaydı.
- "Seviyorum seni, hep seveceğim seni..."

Bu sözün ne anlama geldiğini biliyorsun, artık bir kaçış kalmadığını da biliyorsun, hüküm
çoktan verildi.

Kaldırıyorsun başını yukarı, zifr-i zindan içinden şu japonların pembe kiraz çiçeklerinin
yapraklarını yağdırıyor biri üstüne, 1 milyon kiraz çiçeği, 1 milyon farklı yoğunlukta duygu.

Eşsiz güzellikte bir görüntü bu, ışık oyunları yansıyor yapraklardan, dans ediyor her birinde,
güzel koku başını döndürüyor, bir süreliğine de olsa, cennetin kapıları sadece senin için açılıyor...
Ama biliyorsun ki çok sürmeyecek, en son yaprak da düşünce yere, en son ışık da çakınca
gözlerinde, ölüm gelecek üstüne, acınmadan yok edileceksin.

Neşeyle karışık bir hüzün var içinde. Herkesin göremeyeceği eşsiz bir görüntü ve deneyim
bahşedildi sana. Yok oluşundan önce, son bir iyilik belki de...

Sen yapabileceğin tek şeyi yapıp, o kısacık anın zevkini çıkarmaya çalışırken, son yaprak da
değiyor yere.
Zaman geliyor... Az önce cennetten yağarcasına düşen, mutluluk bahşeden yapraklar, tek tek
bıçak olup saplanıyor kalbine.

Biliyordun bu anın geleceğini, pişmanlık olmamalı, mutlu olmalıydın. Ama hayır, tuz tadı alıyorsun
damağında... yaşananlar için değil yaşayamadıkların için üzülüyor gönlün, keşke daha fazla
zamanın olsaydı, bıkmadan izleyebilirdin o çiçekleri.
Ama hüküm çoktan verildi.
Akan gözyaşları ve kahkaha sınırlarında bir gülümseyişle, veda etmek düşüyor sana,
değer verdiğin herşeye...

Biliyorsun, bunu hep biliyordun...
Her seni seviyorum sözü, sonunda yıkık bir kalp bırakırdı...