Çocuk

Çocuk önce ellerine baktı,sonra o uzun kıvrık kirpiklerini sabırsızca kaldırıp, kadının buğulu gözlerine baktı.Kadının siyah,upuzun saçları geçmişi kadar karışık,geçmişi kadar karanlıktı.Kadının ellerindeki sıkışmış bütün sevgiler ,bir anda,çocuğun buza kesmiş yüzüne değer değmez ,çocuğa aktı,aktı,aktı...Çocuk minicik avuçlarındaki o metal soğukluğun aksine ,yüreğinde sıcacık bir şeyler duyumsadı.Aralarından esip geçen bir rüzgar kadının saçlarından,çocuğun ciğerlerine, geçmişlerden kalmış ama hala taptaze bir anne kokusu bıraktı...
En son gözlerinin en içine,ta içine böyle içten,böyle anlayarak,böyle ağlayarak kim bakmıştı?Çocuğun cebinde unuttuğu çocukluğu,kadının rahminde uyuttuğu çocuksuzluğu,burada buluştu.Gözlerde buluştu.
Çocuk bir ellerine,bir kadının ellerindeki ellerine baktı.İnsanlık dedi,bir yerlerden duymuştu.İnsanlık bu olmalıydı.