Çocukluğumun Yalancı Papatyaları
Bu öykü, 18.07.2017 tarihinde
günün yazısı seçilmiştir.
Bir sürü papatya öldürüyorum bahçemizde. Yapraklarının hepsini söküp, kel ve çirkin bırakıyorum onları korku filmlerindeki kötü adamlar gibi. Annem çok kızıyor bu davranışıma. Çünkü annem çok uğraşıyor bahçesi için. Çok seviyor çiçeklerini...
Onu seviyorum, o beni sevmiyor, neden sevmiyor? Oysa annemin bahçesiyle uğraştığından daha fazla uğraşıyorum onun için, beni sevsin diye... Dünyadaki bütün çiçeklerden daha çok seviyorum hatta onu. Ama o, beni sevmiyor işte...
Oysa bazı papatyalardan duyuyorum, "seviyor" dedikodularını... Anlıyorum çocuk kalbimle ve kırılıyor çocuk kalbim koparılan bir papatya yaprağı gibi: "papatyalar da yalan söyler, 'seviyor' der..."
