Çocukluk Anılarımdan Biri

O zamanlarda yeni başlamıştım namaza. Yaşım ya 12 olacak, ya da 13, o civarlardaydı. Bizim mahalle maçları sabahtan akşama kadar eksik olmazdı. Bu dediğim olay, Sarıyer'de oluyor. Sarıyer'de çocukluğumuz geçmişti. Yıl, yanılmıyorsam 1994, belki de daha eski 1992 bilemiyorum. 

Yine kıran kırana maç yapıyorduk arkadaşlarla. Adeta kendimizi öyle kaptırdık ki sormayın. O esnada ikindi ezanı okunuyordu. Benim bir huyum vardı, o namazı geciktirmeden kılmak. Daha yeni yeni heves ederek kılmaya çalışıyordum. Ben birden :

- Bana 10 dakika izin verin. Namaz vakti geldi, kılıp hemen geliyorum.

- Yahu delirdin mi Enes. Zaten yeniliyoruz. En heyecanlı yerinde bizi yarı yolda mı bırakacaksın ? Hem namaz vakti yeni olmuş, hemen geçmez. Maçtan sonra kıl, olmaz mı ?

- Kılıp hemen geleceğim dedim. Bir şey olmaz korkmayın. Sonra öne geçeriz.

Halbuki maçtan sonra kılsam bir şey olmazdı. Arkadaşları böyle yarı yolda bırakmazdım. Ben böyle çok arkadaşları yüz üstü bıraktım. İyice kızanlar oldu :

- Ooo Enes sen de. Hep böyle yapıyorsun oğlum. Bak bir daha seni maça almayız. Karşıdan seyredersin bizi vallahi. Hem sen gidip gelene kadar maç bitmiş olur oğlum.

Ama bende o zamanlar, heves vardı, namazı zamanında illa kılacaktım.

Şöyle düşünüyorum da yaptığım yersizdi. Tamam, ne güzel namaza başlamıştım ama, bunu kimseyi zor duruma sokmadan yapmalıydım. Ben ise arkadaşları çok zor duruma sokmuştum hep. Bunu daha olgun hale gelince anladım.   Şöyle maziye doğru yolculuk yaparken çocukluk anılarımdan biri aklıma geldi. Paylaşmak istedim.