Dadaş İbo

2004 yazında Heybeliada'da, bir spor kulübünde güvenlik olarak çalışıyordum. Yaz akşamları ada hareketlenir, denizin serinliğiyle sarhoş olan gençler gecenin ilerleyen saatlerinde daha da coşardı. O gece de farklı değildi. Kulüp bahçesinde bir grup genç, içkinin dozunu kaçırmış, kahkahalar yerini bağrışmalara bırakmıştı. Bir anda itişmeler, küfürler havada uçuşmaya başladı.

Kavgayı ayırmaya çalışırken birinin savurduğu şişe ya da yumruk - tam hatırlamıyorum kafama isabet etti. Aniden gözlerimin önüne bir perde indi, sıcak bir ıslaklık şakağımdan aşağı süzülüyordu. Dengemi kaybettim, yere düştüm. Orada, betonun soğukluğunda, bilincim yavaş yavaş kaybolurken, ayak seslerini duydum. Üzerimde tepinerek birbirlerine saldıran zengin çocuklarının ayakları altında eziliyordum. Kimsenin umurunda değildim.

Sonra güçlü bir çift el beni yerden kaldırdı. Kulağımda derin, tok bir Erzurum şivesi yankılandı:

"Dayan gardaş, ben buradayım!"

Güçlükle gözlerimi araladım. Tanıyordum onu. Kulüpte çalışan, işini sessiz sedasız yapan Erzurumlu İbrahim'di bu. Herkes ona Dadaş İbo derdi. Gözleri endişeyle üzerimde gezindi, kocaman elleriyle kanı silmeye çalıştı. Kafamdaki yaradan süzülen kan elini kırmızıya boyarken, o hiç tereddüt etmeden ambulansı aradı.

Senatoryumda ilk müdahaleyi yaptılar ama durumum ciddiydi. Sahil güvenlik botuyla sabaha karşı Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi'ne sevk ettiler beni. O anları hayal meyal hatırlıyorum. Tek net olan şey, İbo'nun yanımdan bir an olsun ayrılmadığıydı. Elimi tutmuş,

sessizce oturuyordu. Gözlerini kırpmadan beni izliyordu, başımı kaldırıp bir yudum su istememle suyu ağzıma dayaması bir oldu.

Sabah gözlerimi açtığımda, hala başucumdaydı. Belli ki gece boyunca uyumamıştı ama yüzünde kocaman bir gülümseme vardı.

"Geçti gardaş, buradasın işte." dedi.

O an teşekkür etmek istedim ama kelimeler boğazıma düğümlendi.

Gözlerim doldu, sadece elini sıktım. O an anladım ki bazı dostluklar kan bağıyla değil, zor anlarda gösterilen vefa ile kuruluyordu.

Teşekkürler, Dadaş İbo.