Düğün

Eskiler mi güzeldi,eskiden mi güzeldi bilmiyorum ama her gecen gün insan,özlem duyuyor  geçmişe.O günlerin bir daha geri  gelmeyecegini düşündükce kahroluyoruz.Biz insanoglu böyleyiz işte,elimizden birşeyler gitmedikce kıymetini  bilmiyoruz.

Aylar öncesinden hatta yıllar öncesinden başlardı dügün hazırlıkları eskiden köylerde,eş dost kim varsa davet edilir, katılmayana da gönül konulurdu."Sen benim dügüne gelmedin ben de senin dügününe  gelmeyecegim."Dügùnun bir gün öncesinden, kapı kapı dolaşıp avuç dolusu çerez  dagıtılırdı,adetti, biz coçuklar en cok bunu severdik.iki gün ,üç gün  herkes kurtlarını  iyice dökerdi.Sofralar kurulur,aç olmasan bile,yemek yemeden kimse gönderilmezdi.Gelin çıkarken ise madeni paralar saçılırdı etrafa,bize bagırsalar da gözlerinize dikkat edin diye, dinlemezdik.Kim çok para  topladı,kral oydu aramızda bazen bölüşùrdük bazen de misket alıp oynardık rengarenk.

Artık dügünler adet olmaktan çıkıp gösteriş havasına bürünmüştü.En geniş,en pahalı dügün salonlarının tutulması bunun ilk örnegiydi,yapılan israfın hattı hesabı yoktu.Katılan misafirlerse   birbirleriyle yarışırcasına;takım elbiseler,abiyeler,tesettürlü dekolteli elbiseler,ziynet eşyaları...

- Hasan amcasından bir çeyrek altın...

-Osman dayısından,bir cumhuriyet altını..

-Esnafımız  Veysel abiden ikiyüz lira.

-Emlakcı Cemil Bey" den  beşyüz lira.

-Kızın, amcasından bir  altın burma bilezik..

Her anans yapıldıgında cıglıklar,alkışlar birbirine karışırdı.Özelikle hem isimleri hem meslekleri söylenirdi ki reklamları iyi yapılsın. Tabiki bir de övünme  olurdu ertesi gün."Dügünümüze mahallemizin muhtarından  belediye başkanımıza kadar herkes geldi,sagolsun."Ne kadar kalabalık o kadar zenginlik ìşaretiydi çünki.

Malum bu salgın dönemindeyiz,dügünler bir süreligine iptal edildi.Evlenmek isteyen gençler ise nikahlarını kıydırıp sessiz  sedasız evlerine çekiliyorlar...

Bu koronanın tüm insanlara taktıgı takı,ölüm takısı....Salon yok,anons yok,reklam yok....