En Mutlu Anım

Mutlu olduğum anlar çoktur,başkaları gibi mutluluğu ben hep uzaklarda aramam,içimde ararım ve de kendimi sevdiğim için kendimi mutlu etmesini bilirim,tanımadığım birisiyle sohbet etmek,tanıdıklarımla münakaşa etmek,bazen de susmak, yolda bulunan küçük taşı köşeye atmak bile benim için mutluluk kaynağı oluverir.Fazla hayal kurmayı da sevmem çünkü hayal kurduğun zaman 'o anın' tadını kaçırıyorsun ve mutlu olamıyorsun.Hayaller ile gerçekler bazen öz kardeş gibi olurlar bazen üvey kardeş bazen de kalleş.

Unutmadığım,unutamadığım ve unutamayacağım bir anım olmaz mı,var:sağlık karnesi.Şimdiki nesil bilmez,eskiden kapağının yeşil olmasından dolayı"yeşil kart"dediğimiz sağlık karnelerimiz vardı,doktora giderken onu götürür,muayene olur ve doktor ilaçlarımızı ona yazardı reçete olarak.Bir öğrenci defterini andırırdı,sayfaları dolduğunda yenisi çıkartılırdı.

Annemle babamın yeşil kartları veya hiçbir sosyal güvenceleri yoktu.

2006 yılında işe ilk başladığımda tek hedefim annemle babamın sağlık karnelerini çıkartabilmekti.Onun için bir iş yerinde,belirli süre,çalışma zorunluluğu vardı.İstenilen şartları sağladığım an sosyal güvenlik kurumunun kapısını çalmıştım.

Sağlık karnelerini elime alıp bu müjdeli haberi aileme telefonla bildirdiğimde dünyanın en mutlu insanıydım.