Fayton Atı

Kendimi o kadar sevgisiz,değersiz,ilgisiz ve gereksiz  hissediyorum ki bu duruma nasıl düştüm ya da düşürüldüm onun şokunu yaşıyorum hala.Dün dört nala koştuğum bu yollar da benden selamı sabahı kesmiş bak,ne sesimi duyan var ne  perişan halimi gören.Üç beş çocuk toplandı başıma,acıdıklarından değil tabiki ölümü  merak ettiklerinden,anneleri pencereden başını çıkartıp:"Çabuk gelin  buraya,oraya varırsam fena olur,"deyip kızınca uzaklaşıverdiler  tek tek.Oysa başımı okşayıp  şakaklarımdan öpmeleri ne de çok hoşuma giderdi?

Benim içime en çok dokunan,aç susuz bir vaziyette üstelik  hasta ve sakat halimle sigara izmaritlerinin çok olduğu leş gibi kokan çöplüğün içerisinde  ölüme terkedilmem.O mis gibi yulaf ve yonca kokan ahırımda can vermeyi  çok isterdim ama gelin görün ki işlerine yaramazsanız, benim gibi, sokağa atılıverirsiniz  yaşlı halinizle.

Her insan iyidir  ta ki menfaati   bitene kadar.

Geç de olsa anladım ama iş işten geçti, hiçkimseyi,hiçbir şeyi kendinden çok sevmeyeceksin!

İnsanları ne anlayabilirsin ne insanlara yaranabilirsin.

Mal canın yongasıdır  derler ama mal ile can arasında kalsalar hep canı seçerler.

Bazı semtlerde hep yasak koydular bize,güya çevreye zarar verip gürültü çıkartarak insanların huzrunu bozuyormuşuz,oysa araçların egzozundan çıkan zehirli gazlarıyla yerli yersiz çalınan havalı kornoları söyleyen hiç yok.

Gözümüze hep gözlük taktılar yönümüzü belirleyenler,dizginlerimizi hep ellerinde tutanlar oldu.

Sırtımızdan kırbaçlar  eksik olmadı,eğer vefa var ise,insan, ekmek teknesine el kaldırabilir miydi?

Zayıfı,şişmanı,genci,ihtiyarı,hiçkimse sormadı "beni taşıyabilir misin", diye.Herkesin yükü kendine ağırdır...

Yazın  kavurucu sıcağında bayıldığım o günler ile sarhoşları,berduşları dolaştırdıgımız o geceleri hiç unutmadım.

Çalıştıkça değerlisin,değerlenirsin ancak el ayaktan düşünce 'fazlalık' diye görünürsün.

Ne cinsiyetimizin bir  önemi var sömürülmemiz için ne de rengimizin.

Yara kapanmadan yaralar açıldı bedenimize de,çimenlere basmak,gölgede soluklanmak çok görüldü hepimize.

Acımak mı? Kimse yerini doldurulmaz sanmasın,bu kapitalist sistem insanların acıma duygularını köreltmiştir.