Gül ve Diken

Bir gul butun guzelligi varken tabiiki yaninda dikenide vardir. Daha kuçuk bir gonca iken gulun yapraklarini tek tek koparmaya baslarlar. Buyudukçe her bir yapragi gider bu gulun. Bilememisler gulu nasil besleyeceklerini, sulayipta filizlenip daha da guzellesecegini. Yapraklari giderken ise dikenleri ortaya çikmaya baslar. Sonrasinda buyudukce birde ne olsun, butun yapraklari gitmistir. Yapraklarini koparan insanlar gulu nasil kullanacaklarini bilmediklerinden yapraklarini kopardiklari için dikenleri ellerine batmaya baslar. Oysa ki yapraklarini kendileri koparmistir gulun daha kuçucuk bir filizken ve gonca iken. Yapraklari koparan bu insanlar zamanla rahatsiz olmaya baslarlar batan dikenlerden. Halbuki gulun guzelligini gormeden gulu yipratmislardir, bilememislerdir gulu nasil koruyacaklarini. Daha en bastan soldurmaya, yipratmaya baslamislardir. Gorememislerdir gulu yipratmaktan gulun guzelligini. Suçu ise gulun dikenlerinde bulmuslardir. Halbuki gulu o hale getiren kendileridir aslinda.
Koparilan her bir yaprakta bir goz yasi ve kan damlamaktadir. Gul aci çekmektedir giden her bir yaprakta. Insanlarin acimasizca kopardiklari yapraklarina uzulmektedir. Ve insanlarin yapraklarini kopartip geriye dikenlerini birakipta o dikenlerden rahatsiz olduklarina uzulmektedir. Ama artik yapacak birsey yoktur.
Zaman geçtikce gul yeniden filizlenmeye baslamis, bu sefer dikenleri sivriymis. Yanina yaklasan o insanlarin yapraklarini kopartacagini bildigi için bu sefer dikenlerini batirmis ki, o insanlar bu sefer yapraklarini kopartamamis. Gul artik biliyormus kimin ne yapacagini. Kendine yaklasan bazi insanlara karsi dikenlerini batirirken bazi insanlara karsida guzelligini oyle guzel sunmus ki, o guzelligi goren insanlar ise gulun gzelliginine nasil bakacaklarini bilmisler.