Hani Paylaşılmazdı Yalnızlık

Ne azap , ne sitem bu yalnızlıktan,
Kime ne aşılmaz duvar bendedir.. diyordu Necip Fazıl ..

Nerdeydi o duvar , neresinde gizliydi kalbimin ..

Düşünmek delirtiyordu beni artık ... ahh şu kelimeler , bu kadar azap vermek zorundamıydı...

....

Eve yeni girdim , loş bir oda burası .. geceden kalma bir azap , sigara dumanı ve açık unutmuş olduğum radyo ...

Radyoda birisi şiir okuyordu ? yalnızlığın şairi öldü ? dedi...

Hayır , ölmemiştim ben henüz , yaşıyordum.. yoksa ölmüşmüydüm...
Aman Allah'ım ...

Telefona sarıldım hemen .. birisini aramalıydım , duyuyor muydu beni ? bilmeliydim ..

Kim varki arayacak ... hani bir eş , hani bir dost? Var mı kimsen ? yook..

En iyisi müşteri hizmetlerini aramak ... evet evet..
Hem tanımam da gerekmiyor zaten .. biraz saçmalar kapatırım...

...

-iyi akşamlar . müşteri hizmetlerimi..
-evet nası yardımcı olabilirim..
- beni duyuyor musunuz?
-evet.
-peki , iyi akşamlar ..

Ölmemişim ,, radyodaki sersem yanılıyor ...
...

Bu akşamda yemek yemeyeceğim ... kitap okusam en iyisi sanırım ...
Onlarla konusabiliyorum en azından ... ya da konusmuyorum ..hep öyle söylüyorlar ama ... kitap en iyi dosttur ...

Ama yeter artık ! ben kötü dostlarda edinmek istiyorum... hep dinleyecegim değil, bi şeyler söyleyebileceğim dostlar istiyorum...

Kime , ne anlatıyorum ben ...
Sanırım cıldırtıyor beni bu yalnzlık...

Bosveerr , kitaplara koyulmalı yine ...
....

Saatlerce kitap okuyorum , fakat düşünüyorum sürekli..

Artık anladığımı düşünüyorum Necip Fazıl'ın Çile'sini...
En büyük azap olmalıydı kelimeler .. akıl cok büyük bi yüktü sahiden...bu yüzden hür'dü cocuklar , bu yüzdendi özgürlüğü delilerin...

Sonra o mısralar geliyor aklıma ..

Ne azap , ne sitem bu yalnızlıktan,
Kime ne aşılmaz duvar bendedir..

Sigaramı yakıyorum , bilmem kacıncısı bu ... dumanını üflüyorum tavana doğru...
Duvarda asılı duran ?Allah' yazısına gidiyor gözlerim...

Gülüyorum ...

Bir anda şimşekleniyor kelimeler...her yer aydınlık o esna...
....
Evet , yalnızlık Allah'a mahsustu ve ?O'
yalnızlığını benimle paylaşıyordu...

....
En içten gülüyorum tekrar...
Sımsıkı sarılıyorum yalnızlığıma...
Artık;

Ne azap , ne sitem bu yalnızlıktan....