Hocam

Bu yörenin tanınan en iyi  psikologuydu o.Herkesin abisiydi herkesin dostuydu bir o kadar da yardım severdi.Onun  sayesinde  nice yuvalar yıkılmanın eşiginden  dönmüş,nice  küskünler barışmış,nice ögrenciler yüksek not alarak  sınavlarında istedigi bölüme  yerleşmişti.

Onu hiç böyle görmemiştim,masum bir çocuk  gibiydi,gözlerimin içine baktı:

-Unutamıyorum Hüseyin,dedi, ne olur bana  yardım et!

-Ama hocam,dedim,arkasını getiremedim cümlenin, kekeme çocuklar gibi."Ben kim oluyorum da size akıl vereyim;

Siz degil miydiniz,ne kadar çok seversen o kadar  nefret edersin,

Ne kadar uzaklaşmak istersen o kadar  baglanırsın,

Düşüncelere ket vurulmaz,isteyen istedigini düşünsün,

Anılar,insanın sinesinde yatan katil düşmanlardır,

Bizler, aklımıza ev sahipligi yapalım,  eger onu kiraya verirsek kaybederiz,

Aşk da  olsa,sizi esir almasına izin vermeyin, aşk ki sıcak esen bir melteme  benzer,

İnsanı en çok sevdigi üzer,

Önce niyet edersiniz,sonra gayret,  en sonda  hayret edersiniz  aklınıza gelen  her şeyde, diyen siz degil misiniz hocam demek isterdim,yutkundum.

Ah be hocam,sizi kendi silahlarınızla nasıl vurayım,keşke unutmak mümkün olsa.