iklima_ilbey_liyakat

Zorlu bir yolun sonlarıydı ve katransız gecenin sönmeye yüz tutmuş yıldızlarının altı.
Nemlice esen bir ruzgar vardı ve gözlerdeki yaşa baktıkça ağlaşan yosun pervazlar.
İçsizce duran insanlar arasında biri daha vardı ki henüz gönlüne güneşi yamamamış olan.
Söylendikçe söylendi kalplerin birbirine eşi.Dillendikçe dillendi de , biri diğerine yetişmedi , yetişense yetiştiğini bilemedi.

İklima ;
- Yalnızım dedi çok yalnızım , yok yangınıma hemhalım , yok dertlerime dermanım.
Uzanma söylemediklerime , ilişme kayıp kalmış gecelerime.Bırak ben yaş-lanayım.Silme , dokunma gözümden düşenlere !


Ve söylendi iki dudak arası içilmemiş sözler , dökülüverdi küller ;

İlbey ;
- Bende yalnızım , duyulmaz feryadım , kan kusmakta efkarım , söyletme beni, şimdi başlarım , başlarım ki avuçlarında öylece kalırım.Sonum olmaz , bilmediklerinle de ben yas-lanırım.Dokunma acılarıma , kendimce yas tutanlardan olayım.


Güneş gösterir gibi olmuştu kendini zaman denen üşengeç cüceye.Sanki acıya gebe kalmış cüce , mutluluk edecekti artık savurduklarını.Yavaş yavaş ilerlese de ; sanki unutturuverecekti kırbaçlık yaralarını...



*=L=*

Bir küçük dilim-den , iki ırak şiirimden , üç son dediğimden yaşanılası bir hikaye.Henüz başlanmamış sözcüklerle , girilmemiş paragraflar ve konulmamış nihayetlerle ; kaleme değecek çok nefes vardı ,bitmeyecekti anlatacakları...

Usul usul aralandı kalplerin küf tutmuş sandığı , kilidi çoktan kırılmış , sırlısı çoktan aşikar kılınmıştı.

İklima anlattı anlattı bir zaman sonra susadı , kurudu boğazı , İlbey suya uzandı yudumladıkça İklima ferahladı , susuzluğa derin bir nefes çaldı.Ve yine başladı ; konuştuğunda dilini dolamadı , yorgunluğunda gözlerini kapamadı . Kıpırdanan kirpiklerinin arasından İlbey yaş olup aktı , sonra ağırlaştıkça ; hemhalı gözlerini kapadı ve İklima uykusunu aldı.


İlbey anlattı anlattı bıkmadı , zorlanmadı , usanmadı.Cümleciklerin bağlanacağı bir ağaç aradı , bir bir asacaktı baharı , toplayacaktı altın sarısı umutları.İklima uzandı oracıkta duran bir ağaca , teslim etti emanet aldıklarını , ettikçe İlbey huzura vardı , gönlüne neşe saldı .Umutlara var gücüyle uzandı , topladıkça İklima daha çok cümlecik astı.Delice çarpan kalp birindeyse , ötekisi ellerini bastırdı ,yanan sinesine tuz bastı.



*=B=*

- Olmaz , imkanı yok olmaz.İlla dersen çık git öylece , git ki düşmesin öfkem yere , değmesin ellerine kalbim şefkatle , anlamayayım seni , duymayayım yakınımdayken fısıldayan sesini.Ağlayan gözlerine bakmayayım merhametle , ben dediğim dediklerdenim , çekil durma başımda nemlenmiş hayellerinle.

İklima'nın yasaklısıydı seslenen bu cümlelerle .Yuvasındaki yankısı , başındaki atası.


- Olmaz , imkanı yok olmaz.Mesafeler , kentler uzanmış aranıza.Selamı kimden alınır , ahvali kimden sorulur bunca yol boyunca .Yıkıl karşımdan , görmeyeyim sevmiş bedenini , temizlenmiş ruhuna bakmayayım yoksa sızlayıverir içim.İyi bir yanıma denk gelirde olumlu sessizlikle başım düşüverir yerlere.

İlbey'in kurallarıydı söylenen bu cümlelerle.Ocağındaki yankısı , başındaki atası.


Neylesindi bu isli gözler , neylesindi şu paslanmış gecede , sabahı sevenler.Hal çare neydi , olmazlara ?ol? dedirtecek olan neydi ? Duaya sığınıp saklandı İklima , İlbey gitti ardı sıra. Dualar semalara uzandı , semada melekler İklimayla ağladı.Beraberce dilediler verilecek müjdeyi , Rabbin ?OL? demesini.Nihayet Rahman ?OL? dedi , umuda bir gül düşüverdi. ( Elhamdülillah )



*=E=*

Gün saymak yoktu bu bekleyişte , haftalar saatlere düşüp geçse de zordu işte beklemesi.Belki birazcık nankörlük vardı serde , birazcık da sabırsızlık ; iki kalp taşıyan şu can paresinde.

Kentlerin köşe başlarına devşirildiği de oluyordu.İklima camdan başını uzattığında İlbey görünüyor , yolda bir tenhalık olsa hemen yoldaşlık ediveriyordu.İlbey sokağa çıksa İklima koşarak geliyor , gözleri uzaklara dalsa ; bir çırpıda mahzunluk sönüveriyordu.

Yar kokulu hasretleri çekmek , yar yüzlü gecelerde bir zaman yoluna düşmekte güzeldi. El ele yürümek , el ele beklemek ve nemli kirpiklerde yıpranmış yaşlarla sevmek...Yaşanılan zorlukları düşündükçe daha bir sıkıca sarılmak sevdiğine , minnetle , aşkla daha fazla hüküm salmak kenetlenmiş zorlu gönüllere.Herşeyiyle güzeldi sevmesi.

İklima denince , İlbey sallardı başını ? İçime bir kor düştü , neydi bu yanan? diye ve
İlbey denince , İklima eğilirdi yerlere ?Bir yanıma sancı girdi , neydi bu ağrıyan? diye.



*=Y=*

Cennette de komşu olmalıydı bu iki aşık , yan yana tatmalıydılar eşi bulunmaz kevseri .Beraber gezinmeliydiler güzelim Cennet bahçelerini.Birinin gördüğünü diğeri beğenmeli , mis kokulara biri bezendiğinde diğeri sevinmeliydi.Şükürler dilden düşerken aynı hızla kalplerine dönmeliydi.Sonsuzluk denilen sır zamanda her şeyi birlikte sevmeliler , cennet yollarını beraber yürümeliydiler.Böylesi bir saadete kimler muhtaç değildi ki ? Kimler istemezdi sevdiğini ebedi ?

İklima ;

- Ben senin gönlüne düştüm düşeli , kendimi bilmedim , düştüğüm yeri mabedim , cemalini yüzüm bildim.Kendimi sen diye seyredip , bir cana sığdığımıza şükrettim.
Sır değmiş kalbime , seninle umutlar ektim.


Ve söylendi iki dudak arası içilmemiş sözler , dökülüverdi küller ;

İlbey ;

- Şu gönlüme huzuru verdin vereli , kendimden geçtim , gözlerini tek menzilim , gülüşünü dermanım bildim.Her şeye sen diye meyledip , bir yola girdiğimize şükrettim. Karalar düşen ömrüme , seninle ömürler biçtim.



VE BİTTİ HİKAYEMİZ.... BİTMESİN İNŞALLAH GELECEĞİMİZ , SÖYLEMLERİMİZ...

( iklima_ilbey_liyakat * 19 MART 2009 sa = 12:24 * )