İmza

Ölüm sessizliğine bürünen insan kaynakları ofisinde,müdür bey her zamanki gibi derin düşüncelere dalmış,ders çalışmak istemeyen öğrenci gibi kalemlerle oyalanmaktan geri durmuyordu.Bilgisayarının ekranındaki manzara karşısında dalıp gitmişti ki,yardımcısının sesiyle irkiliverdi:

- Efendim,şuraya imza atar mısınız?

- Ne imzası?

- Dün iş görüşmesine gelen kadının dosyasına.

- Sen at!

- Aman efendim,nasıl olur,suç bu biliyorsunuz.

- İyi ,atma o zaman.

- Ama işe girişini bugün yapmam lazım ki yarın iş başı yapsın.İşe çok ihtiyacının olduğunu,borçlarını ödemekte zorluk çektiğini söylerken siz de yanımızdaydınız.

-Daha ne anlattı sana?

- Eşinden ayrılmış.

- Başka...

- Kimi kimsesi yokmuş.

- Başka...

- Bir çocuğu varmış onu da yatılı okula vermiş.

Aradan on dakika geçmeden yardımcısı yine sordu:

" Efendim,Zeynep hanımın işe girişini yapayım mı yapmayım mı?"

"Sana bırakıyorum,"dedi müdür bey ve ekledi: "On iki yıl önce bir imza atmıştım hala pişmanım ve aynı pişmanlığı yeniden yaşamak istemiyorum."

"Eski eşimdi."diyemedi ama başını duvara doğru çevirmeye çalışırken yüzünden her şey okunuyordu.