İnsan Biraz Bana da Bırakır

Yardıma geleceklerinden  o kadar emindi ki öyle, tarlada elinde tırpan onları bekliyordu. Ekinler, adam boyu kadar büyümüştü. Tek başına bu işin üstesinden kalkamayacağını kendisi de biliyordu. İki gün, bilemedin üç gün iş vardı yani tarlada. Peki ama nerede kalmışlardı bunlar? Birazdan gelirler diye düşünüp tırpan sallamaya başlayan Kamil Dayı :

- Heeyy nerde kaldınız yahu ? Bakın biran önce çalışmamız lâzım. Ekinler, bu sıcakta fazla gevremesin. 

Seslendiği kişiler oğullarından başkası değildi. Birisi askerden yeni gelmiş, diğeri de üniversite son sınıf öğrencisiydi. Yazları babasının yanına gelirlerdi böyle. Az çok köyde işlerine yardım ederlerdi. Askerden yeni gelen :

- Tamam baba geliyoruz. Sen başlama işe hemen. 

- Artık fazla bekleyemem hadi. Zaten geç kaldık bugün, bakın öğle oldu nerdeyse. 

Aradan yarım saat geçmişti. Bu arada Kâmil Dayı, bayağı ekini biçmişti. Eli, kolu, yüzü hep kan ter içinde kalmıştı. Bunlar gelmeyecekti galiba. Dur şunlara bir kızayım diye yanlarına vardığında bir de ne görsün. İkisi bir ağacın gölgesinde oturmuş, soğan ekmek yiyorlar. Öyle iştahla yiyorlardı ki durduramıyorlardı kendilerini. Kâmil Dayı'nın da canı çekmişti soğan ekmek yemek. 

- Ulan hayırsızlar, insan biraz bana da bırakır. 

Deyip yemek molası verdiler kendilerine. O kızgınlık bir anda gitmişti sanki.