İş

İnsanın insanı sevmesinden,hal hatır sormasından,dertlerini dinlemesi,sorunlarını çözmesi veya çözülmesine yardımcı olmasından,güldürmesi,mutlu etmesi ve hayır dua almasından kutsal bir iş var mıdır şu dünyada,varsa söyleyin ben de bileyim.Hepimizin misyonu insanlara yarar sağlayıp onlara hizmet etmek değil midir? En büyük iş insanların huzrunu sağlamaktır,gerisi fasa fiso,bu sadece maddiyatla olmaz,bazen tatlı bir söz,bazen yerinde bir espiri,bazen gülümsemek,bazen hafif bir dokunuş bile insanların mutlu olmasına yetebilir.

İş yeri bizim ikinci ailemiz gibidir,kimini ablamız,kimini abimiz,kimini kardeşimiz, kimini babamız,kimini de annemiz gibi sever sayarız zaten olması gereken de budur,küs gibi çalışmanın kime ne faydası olabilir ki?

Ancak bazı sıkıntıların yaşanmasına meyil verebiliyor bu samimi davranışlar:

Bir bayanla konuştuğunuzu görseler,aralarında ne var diye düşünürler.

Bir üst yöneticiyle konuştuğunuzu görseler,yalaka olduğunuzu söylerler.

Ustanızla ya da çırağınızla konuştuğunuzu görseler,adam kayırıyor derler.

Arkadaşınız olur,yediğiniz içtiğiniz ayrı gitmez,bunlar iş çeviriyor derler.

Derler de derler...

Konuşmayı ve şakalaşmayı ben çok seviyorum,somurtan insanlardan da nefret ediyorum ama onları da anlıyorum çünkü bu tip kimselerin ailevi sorunları oluyor genelde. Her zamanki konuştuğumuz diğer birimde çalışan ablayı biraz üzgün görünce soruverdim:

"Nasılsın abla?" "İyiyim"dedi imalı şekilde oysa hiç böylesine tepki vermezdi. Sanki: "Neden hep aynı soruyu soruyorsun,kötü mü görünüyorum yoksa sen mi kötü görüyorsun beni devamlı?"der gibi tavır sergileyince,sorduğuma pin pişman oldum suç işlemişçesine.

Ne yaparsanız yapın kardeşim,insanlara kendinizi beğendiremezsiniz konuşursun "geveze"derler konuşmazsın "kibirli" derler.