Kahraman Babam

Bugün babamı kaybettiğim gün. Hala anılarımda taptaze hatırlarım onu. Ne kadar sevdiğimi söylememe gerek yok. Tam anlamıyla benim kahramanımdı. Örnek aldığım, onun gibi olmak için uğraştığım insan. Babam benim. Küçükken top oynadığımız, büyüyünce birlikte hayat kurtardığımız babam. Annem bizi terk edince beni tek başına büyüten babam. Ona sevgimi, saygımı hala kaybetmedim. Ölene kadar da kaybetmeyeceğim.



Hani her ölüm anidir ya onunki de ani oldu. Fakat herkesten biraz farkı göçtü. Babam kahramanca ruhunu teslim etti. Başkası için kendini feda etti. Bunu anlatma nedenim sadece gururumu belirtmek. Babamın nasıl bir insan olduğunu biraz anlatabilmek. Her anne, her baba kahramandır zaten. Benim babam ise mecazın dışında da öyleydi.



Babam ve ben itfaiyeciydik. Tabi benim bu mesleği seçmemde yine babam rol oynadı. Kendisi aslında beni hiç buna yönlendirmedi. Zaten yaşamım boyu hayatımdaki seçimleri hep ben yapmışımdır. Babam sadece fikrini belirtirdi. İşte yine ben, onun gibi olabilmek için itfaiyeci oldum.



O gün yine feci bir yangına gidiyorduk. Bir apartmanın üçüncü katında çıkmıştı yangın. Daha da vahimi evde birileri vardı. Hemen olay yerine yola çıktık. İşimin tek sevmediğim yanı sirenlerdi. Bana ölümü anımsatan sirenler. Yangın yerine geldiğimizde görüntü dehşet vericiydi. Neyse ki ambulanslar daha erken gelmişti. Apartmandan çıkanlar panik içindeydi. Hemen söndürmeye başladık yangını fakat çok güçlüydü alevler. Yangının kaynağını şimdi anımsamıyorum. Ancak alevler bizi istiyordu. Bunu anlıyordum.



Apartmandan herkes çıkmıştı. Yani biz öyle sanıyorduk en azından. Birden bir çığlık duyduk. Bir çocuk çığlığıydı. Babam tüm uyarılara rağmen tereddütsüz alevlere daldı. Ben de peşinden tabi. Orayı hala hatırlıyorum. Cehennem gibiydi. Alevler, dumanlar ve bir çocuk çığlığı. Babamın peşinden gidiyordum. O ise dışarı çıkmam için yalvarıyordu. Yangın tüpümüzle galibi belli bir mücadele içindeydik. Sonunda çocuğu korkmuş bir halde yangın katında bulduk. Apartmanda hiç pencere yoktu evler dışında. Bu yüzden duman bizi boğuyordu. Sinsice ciğerlerimize işliyordu. Babam çocuğu bana uzattı. Dumandan simsiyah olmuş yüzü ile bir kızdı bu. Ben hemen dışarı koşmaya çalıştım. Sonra bir gürültü koptu. Ne olduğunu anlamadım. Çocuk hala bağırıyordu. Babam alevlerin içinde kaybolmuştu. Bir süre alevlerle mücadele ettim fakat yersizdi. Babamın son kez sesini duydum. ''Onu çıkar buradan'' diye bağırdı. Bu beni tekrar kendime getirdi. Zor da olsa çocukla dışarı çıktık. Sonra bir patlama bina yerle bir oldu desem yeridir. Çocuğu ailesine teslim ettim. Ağlıyordum sanki hayata yeni başlamışım gibi. Hemen müdahale ettiler bana. Oksijen maskesi taktılar. Bir hemşire yanıma yaklaştı. ''Üzgünüm ama yine de o bir kahraman.'' dedi. Gülümseyen gözlerle ona baktım. Başımı evet anlamında salladım.



Tam on yıl önceydi bu. Şimdi babamın mezarı başındaydım. Ne babamı, ne o günü, ne de çocuğu bana uzatırken sevgi dolu bakışlarını unuttum babamın. Ben hala hayat kurtarmaya, yangın söndürmeye devam ediyorum.



Sen rahat uyu kahraman babam.
Kahraman babam.