Kalbim Kanıyor

Bir kabus, bir anı, bir acı.
Uyanıyorum, kalbim kanıyor, yorganıma akıyor sanki kan, bir ıslaklık hissediyorum göğsümde, ter olduğunu fark ediyorum sonra. Ter... Kan değilmiş aslında o ıslaklık, termiş. Bunu öğrenir öğrenmez kalp atışlarım yavaşlıyor, yağmur gibi diniyor içim, sakinleşiyorum. Kabus diyorum, kabus...
Geçti diyorum, geçti...

Oysa geçmedi. Oysa bu kabus her gece tekrarlanıyor. Oysa bu kabus değil aslında anı.
"Aldatılan insanlar uyumamalılar!" diye bir söz okumuştum bir kitapta, gece geçtikçe, daha doğrusu gün geçtikçe daha iyi anlıyorum bu sözü.

Anlar anlamaz da kalbim kanıyor. Yatağıma akıyor kan, yorganıma... Kan değil termiş. Fark ediyorum. Kalp atışlarım yavaşlıyor...

Bir kabus, bir anı, bir inilti.
Bağırarak uyanıyorum, sigaramı arıyorum geçti diyen olmayınca, sigaram geçti der gibi tütüyor çünkü dudaklarımda, yatağın altında bir yerlerde olmalı, diyorum, yokluyorum. Elime paket çarpıyor hemen, çekiyorum içinden bir tane, yatağıma oturuyorum, loş ışıkta "buradayım" diye parlayan komidinin üzerindeki çakmağı da alıp, yakıyorum onu.

Onu, yani sigaramı. Onu, yani sevdiğim ama beni aldatan kadını. Onu yani kendimi... Kendi hayatımı.