Kar

Yasemin doktoruna gidip ilaç yazdırmak istiyordu birkaç gündür. Her sabah gitmeye niyetleniyor fakat üşeniyordu. İlacı bitmek üzereydi. ?Bitmeden bari gidip yazdırayım' diye düşünüyordu. Ama doktora gitmeyi nedense hiç sevmiyordu. "Bu sabah zar zor gideyim bari "dedi. " Hafta sonu girecek yoksa yazdıramayacağım."
Evden çıktı. Bir de ne görsün! Her taraf kar içinde. Şaşırıp kaldı. Uykudan kalkınca hiç camdan dışarı bakmamış olduğuna hayret etti. "Gerçekten hayret!" dedi.
Aile hekimi yakındaydı. Yavaş yavaş yürüdü. Sağlık ocağından içeriye girdi. ?İçerisi de ne kadar kalabalık!' diye düşündü. ?Böyle karlı bir havada insanlar evlerinden dışarı çıkmaz diye düşünmüştü,' ama yanılmıştı işte. Sağlık ocağı üst üsteydi. İnsanlar sıra bekliyorlardı.
Sıraya girip kendisi için bir numara aldı. Beklemeye başladı. O sırada kapıdan yaşlı bir teyze, bir kadın ve bir erkek, yaşlı teyzenin koluna girmiş bir halde içeri girdiler. Teyzenin ayaklarında terlik vardı sadece. Zor yürüyordu. Karlı terlikleri sağlık ocağının zemininde kaydı. Teyzeyi zor zapt etti yanındakiler. Teyze düşüyordu neredeyse. Sağlık ocağında bulunanlar: "Bu havada terlikle gezilir mi teyze?" dediler hayretle.
" Ayakkabı neden giydirmediniz bu kadına?" diye serzenişte bulundu yanımda oturan bir kadın.
"Ah yazık kadına..."
'Kabahat teyze de değil, onu getirenlerde!'
Teyze de mahcup oldu:
"Ahh benim köyde kaç çift ayakkabım var bir bilseniz, rahat oluyor diye terlikle geliverdimdi.
Ahh ben ne bileyim böyle kar yağcanı. Ayy pek zor oluyor böyle de." dedi.
Yasemin önce ilgilenmedi. Sonra dikkatli inceleyince baktı yanındaki adamla kadın işaretlerle konuşuyorlar. "Bu insanlar sağır ve dilsiz galiba" dedi.
Ama teyze konuşabiliyordu.
"Teyze, evde bir çift fazla botum var. Kimse giymiyor. İstersen sana alıp geliverem. Evim şuracıkta yakın. İster misin?" dedi Yasemin.
"Aaa olur kızım, getiriver hadi madem sana zahmet olcek amme"
Yasemin oturduğu yerden kalkıp dışarı çıktı. Geldiği yoldan yavaş yavaş yürüyerek evine ulaştı. Azıcık bir yol yürümesine karşın sanki kardan adam olmuştu. Evine girdi. Ayakkabı dolabındaki botları alıp bir poşete koydu. Tekrar sağlık ocağına yürüdü. Yaşlı teyzeye verdi.
Teyzeye yanındaki adam ve kadın yardım ederek botları giydirdiler. Tam ayağına göre olmuştu.
Herkes Yasemin'e sevgi dolu gözlerle bakıyordu. "Sevaba girdin, Allah kabul etsin" dediler. Yasemin de evde giyilmeden bekleyen botların bir işe yaramasına sevinmişti.
?Demek ki kaç gündür evden çıkıp sağlık ocağına gelemeyişimin bir sebebi varmış. Meğerse bu yaşlı teyzeye botları getirmek gibi bir görev vermiş galiba hayat bana!'
? Her şeyin bir sebebi vardır. Hiçbir şey tesadüf değildir' derler ya çok dindar arkadaşları. ?Gerçekten de öyle mi acaba?' diye düşünüyordu Yasemin.