Karanlık Korkun

Elektrikler kesildi.
Karanlıktayım. Anılardayım. Karamsarım...



Korkuyordun. Ne zaman elektrikler kesilse korkuyordun. Bazen beni kaybetmekten bile daha fazla korkuyorsun diye düşünürdüm karanlıktan.
Doğruymuş bu düşüncem. Bunu, beni ansızın terk edip gittiğin o sabah anladım. Bir not vardı mutfaktaki masanın üstünde. Uyandığımda seni yanımda göremeyince benim karım kahvaltıda ne hazırlamış acaba kocasına derken gördüğüm not... O kötü, soğuk, birbirimize adeta yabancı olduğumuz günlerin sürpriz bir kahvaltıyla bitmesini beklerken evliliğimizin bittiğini öğrendiğim not...




"Seni sevmiyorum artık. Bu oyunu daha fazla sürdüremeyeceğimi anladım. Bıktım yalanlarla yaşamaktan. Sana gülümsemelerim bile... Sana öfkem bile... Sana karşı en ufak bir acıma duygum bile yalan. Hiçbir şey hissetmiyorum. Her şey bitti işte. İçim bomboş... Boşanma işini, mahkemeyi falan düşünme. Evliliğimizin kağıt üzerinde devam etmesi benim için hiçbir anlam ifade etmiyor nasılsa. Umurumda da değil açıkcası. Sabah sabah acı olacak senin için böyle bir yazıyla güne başlamak (bu bile biraz olsun sana acımamı, sana karşı bir şeyler hissetmemi sağlayamıyor, düşün) ama anla beni. Lütfen..."




Bunu hiçbir zaman anlayamadım. Anlayamazdım... Gözyaşlarıma engel olamamıştım o an. İçim çıkana kadar ağlamıştım. Ellerimin titremesine de. İçimdeki ölme arzusunun dışarı çıkmasına da...
"Beni kaybedeceksin bak. Beni..." diyordum, "Emin misin? Pişman olacaksın. Pişman olacağın kararlar verme." diyordum, ikna etmeye çalışıyor, bir şans daha istiyordum, o sabah masanın üzerine bıraktığın nottan, senmişsin gibi. Ki zaten ben her zaman senin elinin değdiği her şeye senmişsin gibi değer verdim. Sırf bunun için, barındırdığı anıları yüzünden yaşamak çok zor olsa da ayrılmayacağım işte bu evden, başka bir eve falan taşınmayacağım...




Şimdi o sabah yaptıklarım aklıma gelince delirmeye ilk o zaman başladığımı düşünüyorum. Bütün ışıkları kapatıyorum her gece. Güneşten nefret ediyorum. Evin perdelerini hiç açmıyorum. Kendimi karanlığa gömmek istiyorum. Karanlık olmak istiyorum. Kork istiyorum. Benim için... az da olsa... belki de kendine bir şey yapar diye... ne bileyim...




Ben uyuyamazken, sen şu anda yatak odanın ışığı açık uyuyorsun, biliyorum...
Keşke korksaydın beni kaybetmekten, karanlıktan korktuğun gibi. Keşke...