Korkma

O dün gece karanlık saatimde konuştu benimle hiç ses çıkarmadan.
Biliyorsun nünü dedi!
Sorunun cevabını biliyorsun!
Ürperdi tüm vücudum.
Neyi biliyorum dedim bende hiç farkında olmadan ses çıkarmadan sormuştum sorumu.
Biliyorsun ama itiraf edemiyorsun. Dedi tekrar sesiz ses.
Biliyorum ama konuşmak istemiyorum.Dedim bende ses çıkarmadan.Dudağımı büzmüştüm,ağladı ağlıyacaktım.
Baş ucumdaki saat mola vermişti sanki.Tiktakları durmuştu.Karanlık saatlerimi severdim ama biran nefes alamıyorum sandım.Balkona çıktım.
Sesizlik ve karanlık beni takip etti.Rüzgarın kırbacını yüzümde hissettim.Saçlarımı savurdu.Kentin ışıkları göz kırpıyordu.,bir ritm vardı ışıklarda
bir kalbin atışını anımsatıyordu.Güç topluyordu yarın için, uykudaydı belli.Şehirde sesizliğe bırakmıştı kendini.
Ne düşündüğünü biliyorum! Dedi birden yine hiç ses çıkarmadan.
Rahat bırak beni dedim.
Ben
Korkuyorum!
Korkma! Dedi daha mı şefkatliydi banamı öyle geldi bilinmez.Ağlama isteğimi aldı götürdü,güç olarak geri getirdi.
Derin bir nefes aldım.Lodos dansına devam ediyordu ağaç yapraklarının alkışları eşliğinde.Gece uzundu çok işi vardı ve yanlızdı benim gibi.
Ve yatağıma geri döndüm.Baş ucumdaki saatin tenefüsü bitmişti ki tiktakları sabırsız sabırsız çalışıyordu.Gözlerimi kapadım
Huzuru hisettim,kararlılığımı birde.Derin uykulara dalmadan evvel onu yine duydum.
KORKMA!
NÜNÜ