Köyden İndim Şehire Hayatım Yok Oldu

Küççük bir köyde doğup büyüdüm kalabalık bir ailemiz vardı köyü hiç sevmiyordum gözüm sürekli şehirdeydi. Çok özeniyordum şehir hayatına köyden biri isteyecek ailem verecek diye çok korkuyordum. Evimiz de annemle babam ne derse o olurdu bizim söz hakkımız yoktu. Beş kardeştik bir evin bir kızıydım köyde çok sıkılıyordum bir gün istanul dan kısmetim çıktı. İstemeye geldiler ama ben eşimi hiç sevmedim. Anneme beğenmediğimi söyledim annem ağzıma bir tokat attı ve sus kız baban ne derse o olur dedi bana sözmü düşerdi. Babam verdi beni hemen düğün hazırlığı başladı en güzel tarafı şehire gidecektim. Hemen evime eşyalar alındı her şey hazırdı düğünümüz oldu evlendik ailem den zevkle mutlulukla ayrıldım kurtuldum sizden diye. Artık kendi evimdeydim ama ilk kez şehire geldiğim için çok korkuyordum. Eşim çok iyiydi ama çokta ilgisizdi onu bir türlü sevemiyordum. Araba sesleri kalabalık beni çok ürkütüyordu kafese kapanmış kuş gibiydim san ki. Apartman komşum sabiha hanımla samimi olmuştum onun zoruyla beni hiç yalnız bırakmadı. Ama sabihayı hiç gözüm tutmamıştı biraz ...... tipi vardı san ki çok bakımlı sarı saçlı ağır makyajlı bir kadın dı. Beni hep gezmelere götürmek istiyordu bir gün geldi ve sinemaya gidelim gezelim dedi eşime sorayım dedim sordum kenana ama izin vermedi. Herkesle samimi olma güvenme dedi haklıydı da sabihaya kenan izin vermiyor gelemicem dedim. Aman beeeee kızım sen onun kölesimisin gidelim işte gezeriz dedi ve ikna etti gittik sabihanın sevgiliside geldi yanın da bir erkek arkadaşıyla. Rahatsız olmuştum ama gitmiştik bir kere yolu hiç bilmiyordum eve gidemezdim filmi izlerken gelen arkadaş bana yakınlık göstermeye başladı. Benim de hoşuma gitmişti aslın da film bitti ve çıkışta sabiha biyere oturalım bişeyler içelim dedi. Oturduk garson geldi ne alırsınız diye sordu ben ayran istedim güldüler bana dalga geçtiler ve şarap istediler. Hiç içmemiştim ve istemedim hadi iç işte funda bak çok sevceksin dedi sabiha. Ve bir yudum aldım yüzümü burkarak iki derken hepsini içtim bardağımı bitirdim. Ama ilk içtiğim için sarhoş olmuştum gözümü açtığım da mutluyla oteldeydik olan olmuştu eve bıraktırdım kendimi. Sabihaya çok kızdım yaktın beni diye eşime bişey belli etmedim anlamasın üzülmesin diye sevmiyordum ama hiç eşimi ayrılamıyordum da bizde gelinlikle girer kefenle çıkarsın ne olursa olsun ayrılamazsın. Sabah oldu öğlen mutlu aradı evi şok olmuştum hiç beklemiyordum ama hoşuma da gidiyordu eşim çok ilgisizdi. Görüşmek istedi ben evliyim olmaz zaten bir hata yaptık devamı gelmesin dedim. Dinlemedi beni görüşmeye devam ettik hamile kaldım mutludan mutluya söyledim hamile olduğumu hiç oralı olmadı ilgilenmedi benimle mecburen eşime müjde verdim hamileyim diye zavallı okadar sevindi ki dünyalar onun oldu içim kan ağlıyordu üzüntüden ama yapacak bişey yoktu. Bebek yedi aylık oldu mutlu beni rahatsız etmeye başladı o benim bebeğim alcam onu diye. Dünyam kararmıştı önce istemeyen o adam şimdi alcam senden onu diyordu anlaştım mutluyla yapma eşim çok mutlu rahat bırak bizi dedim kabul etti. Bir gün öğlen sancım tuttu hemen hastaneye gittik gece saat on ikide doğdu bebeğim oğlum olmuştu. Eşim çok mutluydu kendinden zannediyordu bebeğime umut adını verdik eve çıktık hastaneden. Mutlu bebeğini görmek istiyor ayrıl eşinden bana gel diyordu ama yapamazdım. Bizde ayrılmak yoktu kabul etmedim yapamam dedim ama huzurum kaçmıştı mutlu vaz geçmiyordu benden ve bebeğinden. Umut hasta oldu eşim hastaneye götürdü bebeğimi hastanede bebeğe kan gerekmiş eşimle tutmamış grup eşimde şüphelenip babalık testi yaptırmış. Sinirle eve geldi bu bebek benden değil dedii. Şok oldum yok senin der demez tokatı patlattı yüzüme sus yalan söyleme test yaptırdım benim değil dedi. O sırada kavganın üstüne mutlu geldi ortalık iyice karıştı mutlu bebek benim dedi senin değil dedi. Eşim kahroldu aslında seni öldürmem gerek ama değmezsin dedi tükürdü suratıma ve attı evden bizi. Dünyam kararmıştı çok pişmandım ama olan olmuştu. Mutlunun evine gittik eşimle hemen tek celsede boşandık ailem peşime düştü beni öldürmek için krku belası mutluyla evlendik. Ailem peşimi bıraktı nikah olunca ama beni ret ettiler. Öldün bizim için dediler çok pişmandım bitmişti herşey. Mutluyla mutlu oldum ama yaşananları asla unutmadım hep o kara lekeyle yaşadım ömrüm boyunca. Utandım
Utandım
Utandım çok utandım 23 EKİM 2010