Küçük Afacan

Çocukların  büyük bir kısmı baba meslegini  devam ettirir.Meslek;para kazanmak,geçimi sağlamaktan ziyade bir kutsallıgı ifade eder.Çocuk hem çekirdekten yetişmìş , hem baba mirasına  sahip çıkmış olur böylece.Örnegin  bazı ìşletmelerin isimleri bile  degişmez,dededen toruna  uzayıp gider bu gelenek.

Bunlardan birisi küçük afacan,adı Umut, babası pazarcılık yapıyor.Umut, sanki büyümüş de küçülmüş;akıllı,zeki  bir o kadar da şımarık.Annesinin ördügü mavi kazağını tezgahın en kirli  kısmına  sürterek  kirletiyor sonra da babasına:"Baba, ben düştüm."diyordu.

Al al yanakları,minnacık elleri,başındaki  kırmızı beresi,masum bakışlarıyla, tezgahta  durması müşterileri çekmeye  yetiyordu.Hem severlerdi hem harçlık  verirlerdi  bu da Umut'un çok hoşuna  giderdi.

Özellikle köy yumurtası kapış kapış satıldı.

"Baba,yumurta bitti."

"Var oglum,sen göremedin  galiba."

Müşterilerin görmedigi  bir köşede,bir koli yumurtanın  üzerine iki  avuç saman atarak:

"Bak, Umut,  dedi  babası, bu şimdi köy  yumurtası oldu.