Mektup Arkadaşı

İnsan hiç görmediği birine aşık olur mu?
Hem de bu kadar,ölecek kadar yani...
Bilmem,en azından başkaları için bilmem.
Fakat ben oldum,hem de çok sevdim.
Üç ay öncesine,gazete de bir ilana rastladım.
Mektup Arkadaşı Aranıyor,yazıyordu büyükçe bir yazıyla.
Hiç anlamam bu işlerden.Hiç de ilgilenmem.
Fakat yine de aldım adresi.
Akşam eve dönünce,bir mektup yazdım.
Ne denir ki,ilk mektupta?
Kendimden bahsettim tabi.Mektubu niye yolladığımı,bilmediğimden söz ettim.
Sabah,postaya verdim.İşe gittim tekrar.
Of bu ne sıkıcılık.
Hep aynı şeyler.
İki hafta geçti mektubun ardından.Hiç umudum yoktu,cevap gelmesinden.
Hatta,unutmuştum bile mektup yolladığımı.
İşte eve döndüm.Faturalar için,postaya baktım.
Bir iki fatura gördüm.Sonra da,mektubu.
Birden heyecanlandım.Nedendir,bilmem.Bir sıcaklık kapladı,her yanımı.
Telaşla eve girdim.Mektubu açtım hemen,okumaya koyuldum.
İnanılmaz güzeldi mektup.Ben de,karışık duygular uyandırdı.
Hemen bir cevap yazdım.
Ertesi sabah,postaya verdim.
Bu sefer,mektup hep aklımdaydı.
Her sabah,her akşam postaya bakar oldum.
Bir hafta sonra da,istediğim geldi.
Yine bir çırpıda okudum.
İlkinden daha çok etkilendim.Karşımda ki,bayan açık açık her şeyini anlatmıştı.İşini,yaşadığı yeri,sevdiği şeyleri,duygularını.
Ben de yeni mektubumda,her şeyimi anlattım.
Beklediğim cevap,daha erken geldi.
Sonra sık sık,mektuplaşmaya başladık.
Birbirimizi görmüyorduk belki ama,tanıyorduk.Yakınlarımızdan daha iyi tanıyorduk,üstelik.
Ben itiraf edemiyordum ama,aşık olmuştum.
Hem de görmediğim birine.Ancak,benim için güzellik o kadar mühim değildi.Zaten kendim de,pek öyle ahım şahım değildim.Bunun farkındaydım.
Benim için duygular önemliydi.Onların gerçek olması.Karşımdakinin de dürüstlüğü...
Gerisi boştu,gereksiz ayrıntılardı sadece.
En sonunda buluşmaya karar verdik.
Ayrı şehirlerde oturuyoruk.Fakat mesafe de,önemsizdi.
Onu İstabul'a çağırdım.Kabul etti.
Otobüs biletini ben alıp,ona yolladım.
Gar da buluşacaktık.Ben heyecanlar,süslenip gara gittim.
Bir saat önceden.
Fakat gelmedi.İki saat oldu gelmedi.
Bir telaş vardı garda.Ben o telaş arasında hiddetle,bileti aldığım yere girdim.
Kalabalıktı,barış çağırış doluydu içerisi.
O karmaşa da,otobüsü sorabildim.
Meğer otobüs kaza yapmış.Ondan gelememiş,görmeden sevdiğim kadın.
Bu kargaşa da,kaza yüzündenmiş.
Dediklerine göre,kurtulan ne yazık ki,olmamış.
Beynimden vurulmuşa döndüm.
Dışarı kendimi zor attım.
Konuşamıyordum ve burnum kanıyordu.
Son hatırladığım ambulansta olduğum.
Hiç mutlu olamadığım bir de.