Minder

Kızar,küser bazen bağırırdı ama karısı da alışmıştı kocasının bu huyuna,dile kolay tam yirmi yıl olmuştu aynı yastığa baş koymalı.Minder,eski püsküydü fakat onun gözünde mücevher kadar değerliydi,eve geldiğinde gözleri hep onu arar,yeri değişse dahi huzursuz olurdu,çok pahalı bir eşya değildi ama dünyaları verseler onu vermezdi.

Yine bir perşembe günüydü,eve gelir gelmez etrafa göz gezdirdi ve üzerine toz kondurmadığı minderi yerinde göremeyince karısına çıkıştı:

-Şükran!

-Efendim.

-Bugün temizlik mi yaptın?

- Evet canım,odalar mis gibi kokuyor değil mi?

-Benimkinin yerini değiştirmişsin yine.

- Kılıfını yıkattıktan sonra şuraya koymuştum,bence burası daha iyi hem televizyonun karşısı.

-Hayır efendim,orası!

-Ne var Allah aşkına bu minderde,evde bir sürü minder var hem bu eskidi artık,bırakacağım çöpe.

-Çöpe mi?

- Müzeye kaldıracak halimiz yok ya.

İnsan bazen içinde yaşatır söyleyemediklerini öyle bir an gelir ki çığ yumağına döner dertleri ve kelimeler boğazında düğümlenir;susar,yutkunur,derin derin düşüncelere dalar...

"Eski sevgilimle onun üzerinde..."diyemez,sözcükler esir alır insanı...