Nazım Nesirle Kol Kola/Carpe Diem

İnce, uzun boyluydu. Etekleri bileklerine kadar inen bir elbise vardı üstünde.
“Merhaba” Dedi.
Bugün kim neyimi alacak acaba diye düşünürken, bu uzun elbiseli kadını gördüğünde verecek çok şeyinin olduğunu farketti adam.

mesela bir merhaba
mesela bir tebessüm
sonrasında bir göz teması

uzun etekleri kurtuldu önce ışık selinden
ağır ağır yürüyerek yaklaştı
en son yüzü çıktı
gün ışığından

Görüp görebileceği en güzel kadın yüzüydü bu.

Çıkık elmacık kemikleri, ince bir çizgi halinde küçük burnuyla güçlü çenesini ayıran ağzı, iri, buğulu gözleri ve tüm bunları çerçeveleyen siyah, parlak saçlarıyla gelip durdu karşısında.

hayatından tüm gidenlere inat
öylece durdu
ölmeyen ağaç zeytin misali
dallarında gözleri

Uzun, zümrüt yeşili elbisesinin etekleri tatlı bir hışırtı yayıyordu etrafa.

beşinci bir mevsimin olduğunu kanıtlar gibiydi varlığı
kapının aralığından giren deliksiz bir uyku
sıcak bir yaz gecesi esintisi
hanımeli kokusu sarmalı ile yenilendi sanki tüm eski kitaplar

"Küstah" Dedi.
"Pardon" Dedi adam.
Gözleri raflardaki kitaplardan birisine takılmış, kendinden emin bir şeklide "Onu istiyorum" Dedi kadın.

"Ah evet tabiki" Diyerek gülümsedi. Uzanıp kitabı kendisine verdi adam.

ince parmakları ile kavradı kitabı kadın
belli belirsiz bir gamze belirdi sol yanağında
zarif bir sarmaşıktı o an kolları
etrafına naif duvarlar ören

açıldı toprağın altında yaşam odaları
gülümsedi ya!

küstahlığı bir erdem gibi taşıyordu kadın...bb