Neriman Abla

Ah, sen bu hallere düşecek  kadın mıydın  be Neriman  abla? Mahallemizin iyilik meleğiydin kim bir darda olsa  hep yardımına koşardın,güzelliğin de dilllere destandı,küçükken hepimizin sevgilisiydin.Hangimizi görsen al yanaklarımızdan öper,cebimize üç beş  kuruş harçlık koyar sonra da:"Kendine çok dikkat et küçük aşkım," diyerek yola koyulurdun, biz senin dalgalı saçların ve topuklu  ayakkabılarının ardından bakakalırdık.Çocukluk işte,rüyalarımıza  girerdin herkese anlatırdık seni,kimi seviyorsun,diyenlere hep senin  ismini söylerdik.Bazen kaşlarını çatıp kızanlar da olurdu  özellikle de teyzem:"O,senin yaşıtın değil,ne biçim söz bu?"Ne bilirdik ki aşkın yıkıcı bir güç olduğunu,ne bilirdik ki yaşıtın ne demek olduğunu?

Yarı çıplak bir şekilde balkona çıkıp  bağırıyor Neriman abla,sabahın erken saati de olabiliyor gecenin   geç saati de.Her gün onu görüp çare bulamamak  ise çok acı veriyor,ne acıktığını biliyor ne üşüdüğünü.

"İmdat,evde hırsız var,yetişin komşular!

"Beni öldürüyorlar,gelmeyin üzerime,atarım kendimi aşağıya."

"Beni nereye götüreceksiniz alçaklar? Hiçbir yere gelmeyeceğim,gidin başımdan!"

Küçük aşkları olan bizleri değil de,keşke, yirmi yıllık kocasını hatırlayabilseydi...