Noel Baba

Neden böyle yaptığımı bilmiyorum?
O,benim kardeşim.
Çok üzdüm onu.
Neyse ki,sonra gönlünü aldım.
Fakat bende ki üzüntü hep kaldı,benimle.
Anlatayım:
Ben onsekiz,kardeşim on yaşındadır.
On yaşında ama,hala noel babaya inanır.
Her yılbaşını iple çeker.
Sırf,onu görmek,görmese bile hediye almak için,bütün yıl uslu durur.
Yine bir yılbaşıydı.Annem ve babam işleri yüzünden evde değildi.
Kardeşimi ve beni yalnız bırakmışlardı.
Ben seviniyordum.Çünkü,öyle aile kutlmaları,yılbaşı filan beni sıkar.
Benim yılbaşında,yaptığım yegane şey,televizyon izlemek.
Annemler,gider gitmez,yine televizyon başına geçtim.
Kardeşimde yanıma geldi.
Gözlerini bana dikti:Noel baba,yine gelicek mi?
Pek ilgilenmedim.
Televizyona dalmıştım:Evet,evet gelicek.
Dışarı da kar yağıyordu.
Bu çok güzeldi ben fark etmesem de.
Çünkü,buralarda yılbaşında kar yağmaz pek.
Kardeşim yine bana baktı:Gelemese bile hediye bırakır sanırım.
Gözüm hala televizyondaydı:Sanırım,dedim.
Sinirleniyordum,beni bir türlü rahat bırakmıyordu.
Ayağa kaktı kardeşim:Bütün sene iyi çocuk oldum mu?
Bardak taşmıştı.
Sinirle televizyonu kapattım.
Ona baktım:Yeter artık,bıktım saçmalıklarından.Noel baba filan yok.Anladın mı,yok,iyi çocuk olman bir şeyi değiştirmez.
Söylediğim için anın da pişman oldum.
Kardeşim bana baktı.Sessizce iki damla süzüldü yanaklarından.
İçim eridi sanki o an.
Doğru odasına,gitti.
Ben kendime kızıyordum.
Sonra aklıma bir şey geldi.Kenarda biraz birikmişim vardı.
Sessizce çıktım evden.Gittim geç saatte da olsa açık bir oyuncakçı buldum.
Kardeşim bu sene bir bisiklet istiyordu.Hem de çok.
Hala kendime kızıyordum.Belki de ben güzel şeylere inancımı yitirdiğim için,yapmıştım bunu.
Bisikleti aldım.
Yine sessizce eve girdim.Odasının kapısına bir notla birlikte,bisikleti bıraktım
Sabah koşarak geldi.
''Biliyordum,biliyordum''diyordu.
Ah gülüşü,her şeye değer kesinlikle.
Notu bana uzattı.''Oku...''dedi.
Sakın inanmayı bırakma,yazıyordu.
Hemen bisikletine koştu.
Evet,artık ben de noel babaya inanıyorum.
Güzel şeylere de...