Şerefsiz Şeref

Şeref, bizim mahalleli. İsminin Şeref olduğuna bakmayın. Her türlü pisliğe bulaşmış, itin teki, şerefsizin biridir. Bir de Şerife diye bir kızı var.
Şerife dün beni aradı: ' Size gelmek istiyorum,' dedi. "Buyur gel" dedim.
Babam: 'Kiminle konuştun?' diye sordu.
"Şerefsiz Şeref'in kızıyla..." dedim.
'Aman kızım o şerefsizden ve kızından da uzak dur.'
'Baba Şerife çok iyi biridir.'
'O şerefsizin kızı da şerefsizdir benim gözümde.'
'Hayır baba! Şerife, Şerefsiz Şeref'in kızı da olsa, ona hiç benzemez. O çok iyi biri.
Annem oradan lafa karıştı:
'Kızım babanın sözünü dinle. Şerefsiz Şeref'in kızıyla görüşme diyorsa, görüşme!'
'Anne Şerife babası gibi şerefsiz biri değil, inan bana. Ben onu çok seviyorum. Ne olur izin verin, yarın gelsin bize.'
Annemle babam birbirlerini baktılar. İkisi de bir ağızdan: "Olmaz! O şerefsizin kızı Şerife bu eve giremez!" dediler.
Çok ağladım, çok yalvardım ama babası şerefsiz olduğu için Şerife ile görüşmeme izin vermediler.
Çok üzüldüm. "Şu Şerefsiz Şeref denen adamı bir elime geçirsem, paralayacağım onu!" dedim kendi kendime. Beni kardeşim duydu.
'Şerefsiz Şeref pislik bir adammış. Hiç yanaşma bence. Bizim Aykut da o kızı çok beğenir ama ailesi, ‘O Şerefsiz Şeref'in kızı. Uzak dur ondan' diyorlarmış.' dedi.
"Bir sen eksiktin bacaksız, susar mısın!" dedim bizim ufaklığa.
Ufaklık koşup beni babama şikâyet etti. Babam oradan seslendi:
"İşte,Şerefsiz Şeref'in adı bile evde anılsa huzurumuz bozuluyor. Bundan sonra bu evde Şerefsiz Şeref'ten kimse bahsetmeyecek! Tamam mı?"
Böylece hepimiz sustuk ve o andan itibaren Şerefsiz Şeref'in adını bir daha da anmadık. Bir daha da kızıyla da görüşmedim. Sonra duydum ki, Şerefsiz Şeref kızını kendi gibi şerefsiz birine vermiş. Yazık etmiş, Şerife'ye!