Sonradan Fark Etmek

Şule ile yarışmıştık. Kaman'a sen gideceksin ben gideceğim diye.
çünkü o evimizin dışına çıktığımız, insan yüzü gördüğümüz yoktu.
şimdi olsa ona müsaade ederim. Ayakkabım yoktu,terliklerimle gitmiştim.Kim olduğunu hatırlamıyorum,Hobby çikolata onu çok severdim,annem almıştı. Ben de hakkımı giderken yemek istemiştim. (Evet bir ben değildim evde daha dört şevkate aç çocuk vardı.) İşte o hatırlayamadığım kişi şuna benzer cümleler kurmuştu;
- sen de mi Hobby aldın. Ye de bir tane daha vereyim.
vermesi için çikolatanın tadını çıkaramadan çabucak bitirmiştim.ama vermedi. zaten sevdiğim tek çikolataydı çünkü başkasını bilmiyorum. bu varlık içindeki yokluktan dolayıda işten vakit bulamayan hizmetçi gibi kullanılan annem bize sevgi için vakit ayıramazdı. babaannem bizi sevmezdi. amcamın çocuklarına değer verirdi.her maaş aldığında Ankara'ya giderdi.bizde somun ekmek getirmesi için ümitlenirdik. bazen de getirmezdi. yemek yemek isterdim,kızardı.tam bir gerçek anlamda varlık içinde yokluk yaşıyoruk.çünkü bizi kişi saymıyorlardı. yediklerimiz,içtiklerimiz,tek oyuncağımız olan toprakla oynamak hepsi bize fazlaydı. yediklerimiz mi? söylemeye utanıyorum,belki de inanılmayacağı için.tabi o zamanlar fark edemiyor muşum ki normal geliyormuş. bir insan yedi yirmi dört üç yüz atmış beş gün altı saat hep aynı evin içinde nasıl kalır?biz başarıyorduk çünkü.çünkü bizim için sabah kalktığında gizli gizli azar işitmeden toprakla oynamak bile büyük mutluluktu. inşa ederdik umutlarımızı. ama şimdi fark edince öyle acı geliyor ki.zaten en çok anneme üzülüyorum.hala devam etmemeli. yu mur ta. onu çok seviyordum. çünkü bol bol olduğu halde çok nadir ve az yiyordum.annemin bahçede uğraşıp yorulduğu bir gündü. onun iyi bir şekilde tam anlamıyla yemek yemek fiilini gerçekleştirmesini istediğim için;
-doydum,dedim.
ve anılarımın, hatırladıklarımın en güzli bana hala bir film sahnesinden bir bölüm gibi gelen,bem beyaz karlar altında, o övündüğüm, iki katlı ama şimdiki aklıma göre zehir,hapis hane ve başka başka şeylerle betimleyeceğim evin bahçesinde annemle birlikte topladığım lahanadan başkası değil. ne büyülü bir şekilde hatırlıyorum. ve hala devam ettiği için annemi seviyorum ...

T ...