Suç Benim

İki üç dakika sürmüştü görüşmemiz ve selamlaşmamız
sonrası mı dalmışlardı S' üçlerine önce kullanıcı adını girdi sonrada şifresini sonrada....

Saatlerce oturmuştuk öylece sessizce ve o kadar çok fırsatım oldu ki aslında düşünmek için bu zaman aralığında neyi deseniz bende bilmiyorum boş boş baktım durdum işte sağa sola sonra insanlara baktım sokaktan geçen ve ne kadar yalnızız aslında dedim

yalnızız derken elbette ki yalnız değiliz ama düşünsene bir kez 4 arkadaşsın diyelim aynı masada oturmuş sohbet amaçlı konusu fark etmez bir ki dakika gidiyor bu sohbet sen nasılsın bende iyi sonrası yok işte

ha sonrası var aslında da işte önce bir mesajın var sesi kaldık üç kişi birisi zaten S3 ile meşgul kaldık 2 kişi o da canı sıkılıp dalınca ne var yok diye S3'e kaldın mı yalnız böyle işte

Düşündüm demiştim fırsatım oldu düşünmek için ama gerçekten neyi bilmiyorum inanın saatlerce izlemiştim kafeteryanın önünden geçenleri sonra aynı masada güya sohbet amaçlı oturduğumuz arkadaşlarımı ve yüzlerindeki aslında o sahte mutluluğu sonra o sahte gülümsemeyi ve bir şeyin farkına vardım teknoloji dediklerinin hayatımızın her bir karesini nasıl çalıp götürdüğünü bizden
sonra sonrası yok işte böyle (anlamsız ve saçma sizin için) düşündüm durdum

Ben bile o kadar dalmışım ki düşünmekten geçmişe daldım gittim bir an acılarım geldi aklıma kaybettiklerim sonra eskiden ne yapardık nasıl yaşardık diye konusuna geçiş yaptım kısa ne kadar mutluymuş insanlar eskiden dedem anlatırdı aylar ve yıllarca gelsin diye beklediği mektupları sonra şura dan şuraya gitmek için bulsanız derdi tuvalete bile motor ile gideceksiniz ne kadar haklı olduğunu onaylamıştım artık fırsatım olmuştu daha doğrusu malum herkes kendi halinde top atsan duymazlar derler ya öylede olmuştu

Düşünür dururken tüm bunları
aralarında çürük olan anılarım daha ağır bastırmaya başlamıştı sanki bende kaybolmuştum onlarla birlikte sonra ağzımın kuruduğunu hissettim bir an susamıştım ama düşünmekten bende uzanamadım bardağa gözümün önünde işte üşengeçlik mi acaba
sonra sağ kolum da bir uyuşma hissetmeye başladım hafiften terleme ile beraber ama sıcaktı ya ondandır dedim ama normalde değildi ya bu kadar da terlemek onu bile takma mıştım iyice susayınca artık uzandım sonunda bardağa iki yudum içebilmiştim o uzanışla beraber ya ve tek hatırladığım tek aklımda kalan şunlar olmuş

Oturduğumuz masanın hemen yanımızda ki masada kalp doktoruymuş oturan o fark edince kurtulabilmişim işte o anlattı biraz birazda aklımda kalanlarla

Fark edince aslında kalp krizi geçirdiğimi önce elimdeki bardak düşmüş yere tuzla buz sonra arkadaşlarıma söylemeye çalışıp seslenmiş yardım istemişim hatta
sonrada yığılıp kalmışım olduğum yere yanımızdaki masada oturan doktor fark edince o müdahale etmiş hemen fark etmeseymiş çoktan gidecekmişim dediğine göre bende ufak bir tatile

Arkadaşlarım sonraki gün fark etmiş haberimi almışlar kızgın değilim ki ama yinede onlara onların ne suçu var değil mi tek suçları dozunda bırakmamak ve tek suçları abartmak ve son olarak da dozunda kullanamamak şu teknolojiyi işte ne yaparsın ama olsun böylede güzel hayat nasılsa ölmeyecek miyiz günün birinde değil mi ama

Kan ter içinde kalmışlar diyeceğim hastaneye koştururken ama araba var değil mi artık bin git iki adımlık istediğin yere (tuvalete bile)

Ve verdikleri cevap öyle ilginçti ki ama benim için değil tabi
inanır mısın fark etmedik bile nasıl oldu diye sordu hepsi neden yardım istemedin neden söylemedin bize dediler hatta insan söylemez mi hiç kalkar bir hastaneye yetişirdik hemen
olsun dedim suç benim bende anlamadım ki zaten nasıl olduğunu sağ olun yinede...
Sizler siz gibi arkadaşlar olduktan sonra neden korkarım ki ben!