Tırtıl Ve Kelebek

"Tırtıl ve Kelebek” imajını çok seviyorum çünkü (istersek eğer...) hayatta geçebileceğimiz aşamaları bize canlı bir şekilde gösteriyor. Hayatımıza burada bir "tırtıl" olarak başlıyoruz. Ne yazık ki pek çok insan bu dönüşüm sürecinin adımlarını atmaya cesaret edemiyor. Tırtıl ve kelebek aynı fiziksel gerçeklikte "işler"; ama tamamen farklı koşullar altında. Tırtıl, dünyevi bir varlığın temel koşullarını yaşar. Yemek yemek, emeklemek, fiziğine konsantre olmak. Tamamen büyümüş bir tırtıl, en lezzetli ağaçların nerede olduğunu bilir. Onların eğilimi: ”yemek... yiyebildiğin kadar ye!” Dolayısıyla tırtıllar tüm ağaçları çıplak bırakabilir, bu sayede bütün ağaçları yutabilirler. Onları suçlayamayız bile çünkü tırtıl tırtıldır. Bazen bir kelebeği rüyasında görecek, kendisinin de bir kelebek olabileceğini bilmeyecek. “Evet”..., tırtıllar arasında gerçek güzellikler var; Her şeye rağmen; hiçbiri uçamaz.

Kelebek havadar bir hayvandır. O yaprak yemekle ilgilenmiyor, fiziği canlı bir kolaylıkla deneyimliyor; çiçeklerin nektarından hoşlanır ve tırtılın dünyevi yerçekimi ona yabancıdır. Tırtıldan kelebeğe dönüşüm süreci, tırtılın “tırtıl” varlığını sona erdirmeye karar vermesiyle gerçekleşebilir. Bir tırtıl olarak topladığı tüm bilgilere ihtiyacı yok artık. Sessizliğe çekilir.., kendini güvenli bir yere sarar.., sırmalar ve bir süreliğine "kaybolur". Ardından, zamanı geldiğinde yeni hayvan kozasından çıkabilir: “Kelebek”.

Biz insanlar da bu süreçten geçebiliriz. Günümüzün tüketen insanı, yani "tırtıl durumu"dur. Tırtılın son aşamasındaki bir kişi, dünyasının nasıl çalıştığı hakkında her şeyi bilir. Bazen hafiflik ve özgürlük düşler ama bu sadece bir rüya... çünkü bir yanı bunun bir tırtıl olarak mümkün olmadığını bilir. Ama bu mümkün. dönüştürebiliriz; "tırtıldan" ... "kelebeğe". Haydi yola çık..!

"Uçamazsın, bu hiç mümkün değil"... dedi tırtıl kelebeğe ve kelebek uçup gitti....!