Üşüyorum

Kim olduğunu bilmeden sessizce ve ağlayarak yürüyordu.O haberi öğrendikten sonra kimseyi duymadan kimseyi görmeden kendini sokağa attı.Hayatını gözlerinin önünden geçirdiği zaman aklını kaybedecek gibi oluyordu ama kaybettiğini sandığı şey aklı değil hayatıydı.Dün gece yarısını çoktan geçmişti.Telefon yüksek seslerle çalmaya başladı.Yavaş yavaş sanki ne olduğunu önceden anlar gibi titrek tavırlarıyla telefona yöneldi.Bu telefonda artık hayatındaki en önemli kişinin sonsuz bir yolculuğa çıktığını baş sağlığı dileyerek söylüyordu.Sonrası....Sonrası acı verici mutsuzluklarla dolu.


Düşünüyordu,kardeşlerine artık hayatta tek olduklarını nasıl anlatacağını artık hayatta tek olduklarını nasıl söyleyeceğini düşünüyordu.Yolunda yürümeye devam ediyordu.Daha şimdi umutsuzluk içindeydi.Sonrası..ya sonrası ne olacaktı.Geçmişi düşünmek bir yana sonrası ona çok büyük acılar veriyordu.Üşüyordu hem de çok üşüyordu.Bütün düşüncelerini bir yana bırakıp eve dönmeye karar verdi.Kardeşleri onun yokluğunu fark ederlerse çok üzülürlerdi.Eve hızlı adımlarla ilerlemeye başladı.Yavaşça kapıyı açtı ve kardeşleri tam karşısındalardı.Kardeşlerinin her ikisi de hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.Kardeşlerini hemen kollarının arasına sıcak bir yuvaymış gibi aldı.Dışarıda şimşekler çakıyordu.Birden kapı çaldı ve kapıyı açtığında karşısında dayısı vardı.Onları evine götürmeye geldiğini ve hemen hazırlanmalarını söyledi.Artık dayısının yanında sonsuzluğa gitmeye başlamışlardı.Günler,aylar hatta yıllar geçti.Her gün geçerken biraz daha fazla üşüyordu.Kendi biraz daha çıplak hissediyordu.


Aradan 1 ay geçti ve akşam vaktiydi.Üşümüştü o gece her zamankinden fazla üşümüştü.Sırtındaki yüklerle çok yorulmuştu.İnancını artık sonsuza dek yitirmişti.Avucunu açtığında koskocaman bir hiçten başka bir şeyi yoktu.Çok düşünmüştü,günlerce,aylarca ve yıllarca.Hep karşısına onun yokluğu çıkıyordu.Hayatının hangi köşesine bakarsa baksın artık o yoktu.Söyleyişi kolay anlaması zaman alan3 harften oluşan kelime.Artık gözünde hiç bir şey yoktu.Gene yokluk içindeydi.Haykırmak,bağırmak,çağırmak istiyordu.Kardeşliğini çok seviyordu ve onların yalnız kalmamaları için bugüne kadar çabalamıştı ama bugün çok yorulduğunu anlamıştı.Kimseye anlatamadığı derdiyle hep yalnızdı.Yıllardır peşinden koşan yalnızlıkla ilk defa bugün yüzleşmişti.Yalnızlık artık dört yanındaydı.Odada bir sessizlik oldu.Bağırıp çağıran dayısı ve yengesi susmuşlardı.Ayağa kalktı.Kendini çok zor taşıyordu.Koltuğun ucuna yavaşça tutundu ama nafile.Ağlayarak annem annem diyerek bağırdı.Gözlerinden yaşlar musluktan su akarcasına boşalıyordu.Yere yığıldı.Hayatı gözlerinin önünden hızlıca geçmeye başlamıştı.Hastaneye yetiştirene kadar küçük ruhunu çoktan meleğe teslim etmişti.İşte onun yokluğu,işte annesizlik...Annem annem diyerek onsuzluğu herkese hissettirdi ve sonsuza dek oda gitti.