Üzüm Ekmek

Dayım, rahmetlik dedemle yaşadığı o anıyı hâlâ anlatır durur. Aklından hiç çıkaramaz. Durun bir de ben anlatayım.

Eski zamanlarda fakirlik çokmuş. Bir şeylerin kıymetini iyi bilirlermiş. Dedem emekli maaşını almak için,  köyden Almus'a gelir. Yolda karşısına Hasan dayı çıkar. Elinde et sarılı poşet görür. O da emekli maaşını almak için gelmiştir Almus'a. Dedem sorar :

- Lan Hasan ağa, eti kaç paraya aldın ?

Hasan dayıdan kırıcı bir cevap gelir :

- Alamayacağın etin fiyatını niye soruyorsun Osman ağanın oğlu.

 Dedemin babasının adı Osman, kendi adı da Osman'dır. Bu yüzden lâkap takarlardı birbirlerine eskiler. Hasan dayının lâkabı da küçük Hasan. Neyse, bu beklemediği cevap karşısında dedem çok üzülmüştür. Kimseye söylemez bunu. Ama dayım bunu duymuş bir yerden. O zaman dayım köyden İstanbul'a gelmiş, bir lokantada garsonluk yapıyor. Ya üç sene, ya dört sene olmuştur. Sene herhalde 1980-81' miydi neydi.

Dayım o zaman tonca para kazanıyor, bahşişler cabası. Zaten eskiden garsonluk çok kral bir meslekti. Şimdi ise artık bakılmıyor. Dayım dedemi İstanbul'a getirir bir ara. Lokantaya götürüp en güzel etlerden, çorbalardan, tatlılardan yedirmektir gayesi. Ama dedem lokantaya bir türlü girmek istemez. Dayım, kolundan tutup zorlasa da ikna edemez :

- yahu baba, sen parayı dert etme. Bugün güzel ziyafet çekeceğim sana. Gel işte nolur.

Bir yandan da cebindeki deste parasını gösteriyordu. Zavallı dedem, lokanta yemeğini lüks sanıyordu. Kimsenin o zahmete girmesini istemiyordu. Yoksulluk dönemi işte. Dedem :

- Eğer sen beni bu kadar düşünürsen şuradan üzüm ekmek al, bir köşede yiyelim.

Dedem, üzüm ekmek yemeyi çok severdi. Dayım gitti iki üç kilo üzüm aldı, fırından iki tane büyük somun ekmeği aldı. Bir güzel afiyetle yediler. Sonra dedem :

- Gördün mü şimdi ? Lokantada böyle rahatlığı bulamazsın işte. Karnımızı bir güzel doyurduk bak.

O günü hiç unutamamıştı dayım. Bir baba oğulun beraberce huzurlu bir şekilde üzüm ekmek yemesini duygulanarak hâlâ anlatır durur bizlere.