Yalnızım Ben Çok Yalnızım

Çevresindeki insanlar, arkadaşları bazen anlatıyorlar.



"Yalnız başıma canım yemek istemiyor"



Onlara her zaman hayret ediyordu. Sürekli yalnız yaşamak zordur belki.
"Ben uzun süre hiç yalnız kalmadım. Hatta hiç yalnız kalmadım. Evlenmeden önce ailem kardeşlerim kalabalık olarak yaşıyorduk. Evlendim. Çocuklarım, eşim, çocuklarımın arkadaşları, Yine eşimin ve benim ailellerim. Her zaman birilerine hizmet etmem gerekti. Her zaman doyurmam gereken birileri vardı. İki günde bir neredeyse iki kilo patates kızartırdım çocuklarıma, çok zaman bana yemek kısmet olmazdı. Nedense canım da istemezdi galiba. Şimdilerde sadece kendim için patates kızartmaya başladım. Bugün bir kg. kadar patatesi kızartıp kendi başıma yedim. Gerçi bana pek yaramaz. Kolesterolümü yükseltir biliyorum ama. Öyle tatlı geldi ki. Ve ben yalnızdım. Eşim de yoktu. Sadece kendim için, kendime harika bir sofra hazırladım. Afiyetle yedim. Sürekli yaşamak zorunda olduğum zihinsel engelli kız kardeşimi de diğer kardeşlerim götürdüler. Sen dinlen dediler bana. Kız kardeşim benim hemen arkamdan zihinsel özürlü olarak dünyaya gelmiş. Ben onunla büyüdüm. Artık annem ve babam da yaşamadığı için çoğunluk benim yanımda kalıyor. Bütün okuyucularım artık onu tanıyor. "Yol arkadaşım Zehra" isimli bir kitap çıkardım onun adına. Evde yalnızdım. Ve sadece kendim için yemek pişirdim. Kendimi doyurdum. Hizmet edecek kimse yoktu ilk defa. Afiyetle yedim. Yemekten sonra uzun uzun sofra duası okuyup şükrettim. Harika bir yemekti. Çok keyif aldım ve yalnız olduğum için mutluydum. Evet, gerçekten yalnız olduğum için mutluydum. İştahım falan kesilmedi. Aksine öyle tatlı tatlı yedim ki yemeğimi. Tadını çıkara çıkara. Yarın da dışarıda bir yerlerde yemek yiyeceğim. Kendi başıma. Yalnızlığımın, özgürlüğümün tadını çıkaracağım." Diye konuştu kendi kendine. Evde kimse yoktu zaten. Kendiyle konuştu. Hiç rahatsız olmadı. "Kendi kendime sohbet etmek de gayet güzelmiş" dedi.




Bunları düşündü. Gülümsedi.




Yine de sürekli yalnız olmayı arzulamaya korktu. Yalnızlık zordur mutlaka. Hayat paylaşılınca güzel sanırım ama sürekli paylaşmak ve sürekli birilerine bakmak, hizmet etmek, kendine zaman ayıramamak da onu yormuştu. "Yarın çıkacağım kendi kendime uzun uzun yürüyeceğim ve bir yerlere girip güzel bir yemek yiyeceğim. Bir kez daha yalnızlığım ve özgürlüğümün tadını çıkaracağım. Zihinsel özürlü kardeşimle yürüyemiyorum. O yürüyemiyor uzun uzun. Sağlık problemleri var. Onu evde tek başına da bırakamıyorum. Çocuklar da okullarında, işlerinde. Eşim çalışıyor. Yanı yalnızım. Bunu söylemeye korkuyorum aslında ama ''Yalnızlık çok güzelmiş." dedi bir kez daha. Mutluluk içinde haykırdı kendi kendine.




"Ohhhh! Yalnızım ben yalnızım!"