Yalnızlıkla Sevişen Adam

Gökyüzü mehtap ışığı ile delinmişti ,sokak lambalarını kıskandıryordu ay.Sokaktan elini eteğini çekmişti gölgeler yalnızca ara sıra bir sarhoş haykırışları duyuluyordu.

Yaşlı adam çıkıp balkona bağırmak istiyordu;
- durun gitmeyin,bari siz gitmeyin...
Ancak bunu yapacak kuvveti içindeki zehir alıştı çoktan.Şimdi bu yatağa mahkum olmaktan çok bir insan sesine muhtaçtı.Yalnızken hasta olmayacağına söz verdi kendi kedine.Kurabiyenin tadını unutmuştu çoktan.Keşke şimdi olsa buram buram kokardı.

Eli su bardağına gitti ;ruhu ölsede bedinini yaşatmak için son çabaları...O sıra farketti elinin titreyişlerini.
-Tüm bunlar boşa... diye geçirdi içinden;Tanrı verdiğini alıyordu

Sevişmeyi özlemişti yaşlı adam.Kaç zamandır yalnızlıklarıyla sevişmekten bıkmıştı.Kim bilir nasıldı şimdi bir dişi teni? Okşamayı, okşanmayı istiyordu severek.

Tam o sırada ayın ışığını arasında dişiliği gümüş hatlarla çizilmiş karanlıktaki kadının silüeti görüldü.Camdan esen rüzgar saçlarını daha da öteye itiyordu.Beyazlar içindeki kadının gülüşü ay ışığı ile netleşiyordu.Gözleri mavi bir kristal gibi parlıyor karanlıkta ay ışığını kırarak renk tayfı halini alıyordu.Şimdi daha aşk kokuyordu kadın.Böyle olsa gerek diye geçirdi içinden...

Bu soğuk karanlık odada bir yatağın içinde yalnızlığa karışık sefaletini anımsayıp utandı biraz.Sonra son anların cesaretini ruhunda hissetti.Yaşlı adam gülümsedi.Yalnızlığa gömülü bir adamın ruhuna yeni bir mevsim doğmuştu artık.Gözlerin son baharına açılıyordu.Yanakları soldu.Elini kadına doğru uzattı.
-Son kez tut elimi dedi.
Kadın ona doğru yaklaştı.Ancak o anda yaşlı adamın eli dökülen bir yaprak gibi dalından düştü.
Kadın yaşlı adamın elini tuttu.

-Sen yalnızlığa verdiğin sözü yine tuttun.Ben geldim ama bu kez sen gittin.

Kadın, yaşlı adamın eline kalbini koydu.Sonra elleri, koları, saçları ve tüm vücudu yavaş yavaş buharlaşıp yok oldu.