Yaramaz Çocuk

Hep de çocuğunun  şımarıklığından  şikayetçi olurdu,tatlı bir  dille  çağırdı önce:

-Gel yavrum,hava soğuk üşüteceksin, giy şu montunu!

Çocuk ise ne babasının seslenmesini duyuyor ne üşüdüğünün farkında, mahalledeki arkadaşlarıyla topun peşinden bir o yana bir bu yana koşturmakta.

-Şimdiki çocuklar böyle artık ana korkusu yok baba korkusu  yok,hiç söz geçiremiyoruz,diye,sinirlenmeye  başlıyor babası.

-Gel diyorum sana,giy montunu!

Hakaretler,küfürler savurmaya başıyor ama çocuğun umrunda değil,mutlu bir rekabetin tadını çıkarmakta.

-Bu golü ben atacağım, çekilin!

 -Sen her çağıranın yanına gidiyor musun,diye soruyor diğer baba,sarfettiği o kötü sözler karşısında dayanamayarak.

-Olur mu,dedi, sert bir şekilde ben onun babasıyım,sözümü dinleyecek!

Eğitim düzeyi nedir bilmiyorum ama,önemli de değil çünki önemli olan insanlık ve hayatın insana kattıkları, hafifçe adamın omzuna  dokunup şöyle dedi:

"Bırak sen onları,onlar masum ve günahsız;biz,bizi çağıranın yanına gidelim şimdi az sonra  hepsi  yorulup yığılır kalır merak etme. 

Öğle ezanı okunmaktaydı...