Yarım Kalan Bir Hikaye

Yaşanan onca güzel şeyden sonra çok garip duygular içersindeydi.Belki itiraf edemiyordu ama artık gittikce soğuyordu sevdiğinden...
O içini kavrunan aşka su dökmüştü sanki birileri...
Bu ilişkiyi daha fazla götüremeyeceğini anladı kadın.Daha fazla kırılmadan ayrılmalıydılar...
Her zaman buluştukları yerde buluştular oysa bilmiyordu ki bu onların son görüşmesi olacağını...
Adam her zamanki gibi erkenden gelmişti buluşma yerine büyük bir aşkla bekliyordu sevdiğini...
O farkında değildi ama ayrılık çanları çalmaya çoktan başlamıştı...
Kısık bir sesle yaklaştı kadın son kez baktı sevdiğinin gözlerine ve başladı son sözlerine...
- belki farkındasın son zamanlarda daha fazla kırıyoruz birbirimizi herşey gittikce daha çok zorlaşıyor...
ayrılmalıyız !
İşte bu son söz yüreğini yaktı adamın ve bir müddet sustular...
Sonra cesaretini toplayarak sevdiğinin ona aldığı ve bir ömür boyu çıkarmamak için söz verdiği kolyeyi boynundan çıkartarak
sevdiğinin avunlarına koydu adam ve fısıldadı
-Oysa onu kimse çıkartamazdı ama sen başardın...
Bir sesizlik boğdu etrafı herkes sustu ayrılık başladı...
Arkasına bakmadan gitti kadın...
Bir yanında pişmanlık vardı ama diğer yanı en iyisinin bu olduğunu sanıyordu.
Eve geldiğinde ona ait bütün eşyaları topladı kadın bir çift bebek ayakkabısı dışında ki herşeyi...
Gecen sene ki sevgililer gününde almıştı bunu ona bizim çoçuğumuza demişti...
Gerce şimdi hiç önemi kalmamıştı bu hayallerin...
Radyoda çalan bir şarkıya takılıp kalmıştı..."böylesi sevdiğin için bir kördüğüm oldu için ağlıyorsun için için şimdi beni kurtar gönül"...ikisinin şarkısıydı bu
Gözleri doldu bu şarkıda ağlamamalıydı bu ayrılığı kendi secmişti...
herşeyi toplayıp attı...Unutmak için zaman çoktan başladı...
Adam terk etti izmiti daha fazla dayanamadı.Onu istemeyen birini unutmak için vurdu kendini yollara...
İlk zamanlar acı çekmiyordu kadın hiç pişman olmamıştı biten bu aşk için...Fakat zaman gectikce eli telefona gitti çok aramak istedi ama
her seferinde unutulduğunu düşünerek vazgecti...
Çok adam girdi hayatına ama hiç biriyle onun kadar mutlu olamadı...
Nerdeydi acaba ? Aradan yıllar gecmişti hiç bir izine ulaşamadı...
Oda unutuyordu zaman gectikce...
Birgün hiç ummadık anda bir mesaj geldi telefonuna;
Bunca yıl herkesten kaçtın
En sonunda buldum sandın
Ansızın içini açtın
Yapma dedim yaptın gönül
Gözleri senden uzaktı
Fark edilmez bir tuzaktı
Sana böylesi yasaktı
Yapma dedim yaptın gönül...
Eli ayağına dolanmıştı o adamdandı bu mesaj ikisinin şarkısıydı gözleri doldu ama ağlamamalıydı...
Özlüyormuydu acaba diye gecirdi aklından...
Zaman gecmeden karşılık verdi bu mesaja ;
Sen istedin ben dinledim
Senden ayrı olmaz dedim
En sonunda bende sevdim
Şimdi beni kurtar gönül
Gözlerin bakar da görmez
Ellerin tutar da bilmez
Gece gündüz fark edilmez
Demedim mi sana gönül...
Ve sonra eski bir arkadaş gibi mesajlaşmaya başladılar...
Gözlerini kapattı kadın acaba herşeye baştan başlayabilirmiydiler...
Ondan ayrı gecen yıllar ardından onu ne kadar sevdiğini tekrardan anlamıştı...
Ve bir mesaj daha belirdi telefonunda;
-Yarın her zaman ki yerde görüşeli mi ?
Şaşırmıştı kadın ne yapmalıydı duygularıyla hareket etse yenilcekti
bu kadar zamanın ardından gitmemeliydi...
Zamanla birlikte herşey değişti...
O sabah erken kalktı kadın her zamankinden fazla heycanlıydı...Hazırlanıp çıktı evden.
Geleceğinden o kadar emindi ki adam saatler öncesinden gelmişti ...
Eski bir arkadaş gibi görüştüler ve yine ayrıldılar...
Kadın anladı ki hiçbirşey eskisi gibi olmayacaktı.Fakat bugünü hiç unutamayacaktı...
O günden sonra ne kadın aradı onu nede adam hatıraları bile kalmamıştı artık...
Eski bir mazim gibi kalbine gömdü kadın...
Şimdi aradan üç yıl gecmişti herşey o kadar çabuk gelişti ki bu gecen zamana yetişemiyordu...
Şaşırdıtıcı bir kaç söylenti geldi kulağına..."Hayatında başka biri varmış evlenicekmiş"...
Bunu kaldıramayacağını düşündü ilk başlarda oysa neler yaşamıştı onunla nelere şahit olmuştu...
Hiç birşeyin eskisi gibi olmayacağını zaten biliyordu...Şimdi onun için ne yapmalıydı mutlu olması için duamı etmeliydi
yada bu şehri terketme sırası ona mı gelmişti...
Gülümsedi kadın ...Yapması gereken birşey daha vardı "bebek ayakkabısı" ondan kalan son hatırayıda atmalıydı...
Çünki o artık başka kadının hayaliydi...Bu gerceği hiç bir zaman değiştiremeyeceğini biliyordu...
Son kez arkasına baktı ve son kez ağladı...
Bu şehirde çok karşılaştılar her sokakta her köprüde eski bir arkadaş gibi selamlaştılar...
Şimdi ikiside başkaların hayatında bir oyuncular...
Kendilerine değil başka insanlara "yar" Oldular...
Elveda değil Veda lafıyla ayrıldılar...
22.03.2010