Yaşayan Ölü

Bir parkta görmüşlerdi birbirlerini,
Erkekdedi içinden "İşte o."
Kız düşündü birden "Aşık oldum galiba."
Bir sonraki gün aynı saatte, aynı parkta ; fakat
Bu sefer yan yanaydılar.
Erkek duygularını belli etti , emindi çünkü kendinden (!)
Kız belli etmedi ona vurulduğunu hemen, emin olmak istiyordu
Karşısındakinin düşüncelerinden.


Her sabah uyanınca düşünmeye başlıyordu erkek
Düşündükçe o masum güzelliği, artıyordu sevgisi.
Her gün ders çıkışları yine aynı park,
Erkeğin elinde çiçek, kızın yüzünde mahçup gülümseme.
Günler hızla akmaktaydı.

Kız diyordu arada sevdiğine "Seni çok seviyorum sevgilim beni hiç bırakma."
Erkek haykırıyordu cevap verirken "Ölene kadar seveceğim seni."

Üniversitenin bittiği o kış, erkeğin düşüncelerinin değiştiği kış olmuştu.
Artık eskisi kadar sevmediğine inanıyor, onu üzmeden sessizce hayatından silmek istiyordu.
Aynı parkta buluşacaklardı o gün.
Erkek ilişkiyi bitirecek o zor cümleyi söyleyecek sonra cevap beklemeden çekip gidecekti.
Kız ise söyleyiverecekti o bambaşka cümleyi.
Oturdular.
Erkek döndü, artık zaman kaybetmek istemiyordu ama onu bir aralar o kadar çok sevmişti ki kalan sevgi parçacıkları da kırmasına izin vermiyordu onu.
Kız söze girişti " Sana çok önemli bir şey söyleceğim."
Erkek peki dedi ama bilmiyordu ki hayatının hatasını yapmıştı.
Sanmıştı ki sevgilisi yine bir yere gitmek bir şeyler yapmak isteyecekti.
Fakat bu seferki...
Kız şöyle dedi "Seni ilk gördüğüm andan beri çok seviyorum aşkım.Okul bittiğine göre artık evlensek, bu mutlu birlikteliğimizi bir ömre yaysak."
Erkek soğuk bir duş almış gibi titredi birden.
Ayrılmak için geldiği parkta evlenme teklifi almanın verdiği etkiyle döndü kıza:
"Hayatım! Erken değil mi ? Ne güzel geçiyor günlerimiz."
Kız bağırdı belki de anlamıştı gerçeği "Hayır, sevgilim ben seninle evlenmek istiyorum, yoksa ölürüm!"
Erkek anlamıştı şimdi artık hayatının hatasını.
Fakat artık geri dönüşü yoktu.
Hatırladı verdiği sözü ve yerine getirdi "ÖLENE KADAR SEVECEKTİ ONU!!"
Sözünü tuttu, evlendiler, ama artık sevmiyordu karısını.
Çünkü o yaşayan bir ölüydü...

Emre ATILGAN