Yok Olan Umut
Hayatım boyunca tek bir şeyin hayaliyle büyüdüm. futbolcu olmak. çocukluğumun 9 senesindeyim. kırlarda toprak sahalarda hatta evin içinde odaların kapısını kale yapıp annemin top şeklindeki yün örgüsünüde top yapıp başlıyorum oynamaya. fakat herseferinde annemin gazabına uğruyorum. bendeki futbol aşkı bambaşkaydı. sabah kahvaltıdan kaçıp. gece saatlerine kadar top oynamam bana haz veriyordu. eve gelincede yediğim dut sopasıyla dayağa katlanmak uğuruna ben bu yolu seçiyordum. 10 yaşındaydım henüz. mahalleden arkadaşlarla çamdibigücü spor klübüne yazıldım ve idmanlara gidiyor maçlara çıkıyordum. gizlice oluyordu bunların hepsi. belki enteresan gelicek ama şuanda fenerbahçede oynuyan futbolcu semih şentürk o zamanlar çamdibigücünün a takımında oynuyordu. ben yıldızlara yükselmiştim. o benim 2 kademe üstümdeydi yaşı gereği. daha sonra hocamızın beni beğenmesiyle türkiye yıldızlar turnuvası düzenleniyordu. ve maçlara çıktım. 22 golle turnuvanın gol kralı oldum. turnuva komitesinden gol kralı plaketi almaya hak kazandım. 15 yaşında altay yöneticilerin beni beğenmesiyle çamdibigücünden altaya transfer oldum. bu inanılmazdı. daha sonra ailem bunları öğrenmişti. şiddetle karşı çıktılar okumamı istiyorlardı. okuyordum ama onlar sadece okuluma yoğunlaşmamı istiyorlardı. evden 15 yaşında ilk defa kaçtım. klüp binasında kalmaya başladım. daha sonra altaylı yöneticiler hocalarımız ailemi ikna etmişti. altayda çok iyi top oynuyordum. gün geçtikçe umut vadediyordum. 17 yaşına gelmiştim. babamın büyük borçları yüzünden evimizi satmak zorunda kalmıştık. o zamanın parasıyla 17 milyar. ilk defa haytımda ağlıyordum. doğup büyüdüğüm evimden yurdumdan gidecektik. ama nereye belirsizdi. ve daha sonradan babam urlaya gideceğimizi söledi. şok oldum. ve acılarıma bir yenisi daha eklendi. çünkü hergün idmana gidecektim ve 2 saatlik yolu nasıl gidecektim. ve yol masraflarını nasıl karşılayacaktım oan bilmiyordum. daha sonra taşınma işlememiz gerçekleşti. yeni eve taşınmıştım ortam bana çok yabancı geliyordu. kimseyi tanımıyorum bilmiyorum. idmanlarıma bir süre ara verdim. daha sonra kendimizi toparladıktan sonra tekrar başladım. ailem şiddetle karşı çıkıyordu. hem okul paraları hem idman için onlarada ağır geliyordu. devamlı olarak bırakmamda tehdit altında kalıyordum. en sonunda hocama danıştım ve durumu anlattım. oda hemen beni satış listesine koydu. ama talibin çok uzaktan çıkmıştı. ama gideceğim klüp benim futbol kariyerimin inanılmazıydı. o takım gençlerbirliğiydi. beni çok beğenmişler ve altaydan istemişler. aileme danıştım. annem başta olmak üzre babamda ço9k set çıkmıştı.18 yaşında birisinin ailesinden kopup gurbette top oynamasını istemiyorlardı. aileme ne kadar bunun veli nimet ve hayatımın dönüm noktası olduğunu analtsamda dinlemediler. okucaksın dediler. işin yok dediler zırvaladılar. devreye altaydaki hocamı soktum ama nafile onlarda ikna edemedi. en son olarak teklifin ne kadar ciddi olduğunu göstermek için ankaradan gençlerbirliğinin antranörleri geldi evimize davet ettik. ailemle konuştular. ama ailemle yine reddetti. sonra adamlarda transferden vazgeçtiler. hayatın zindana döndü. ilk sigaramı o zaman yaktımç ilk biramı o zaman içtim. ve futboldan soğudum. okuluma gidip geliyordum. ama karnede 7 zayıf azarlar bağırmalar üstümde. lise 1 den okulu bıraktım. ailem üzüntülüydü. ama onlar bunu hakediyorlardı. marangozda işe başladım. işimi seviyordumda daha 19 yaşındaydım. bunu meslek olarak kabul etmiştim. ama ailem benim ordan çıkmamı istedi. daha iyi bir iş sağlandı bana daha doğrusu benim sevmediğim bir iş zorlana beni oraya başlattılar. bornovadaydı iş yeri. ailemden ayrı yaşayıp dayımlarda kalacaktım. ve beni böle adam etmeye çalıştılar. bu seferde ailesizlik ve dayıda olsa başkasına yük olma hissi boğuyordu artık beni. ve 1 sene dayanabildim. oradanda çıktım. artık ailem amacına ulaşmıştı. yaşım 20 askerlik çağım gelmişti. ve ben hiç bir meslek edinemeden askere gidiyordum. kahroluyorlardı ama onlar istemişti bu durumumu. askere gittim. ve bitirip geldim. şimdi ne iş yaptığımı merak ediyorsunuzur yaşım şuan 23 ama bu merak başka öykülere kalsın. ama ortada bir gerçek varki belki şuan türkiyenin büyük klüplerinden top koşturmam lazımken çok kötü bi işte 3 kuruşa talim ediyoruz. ve bunun sebebi ailemdir. onlarda çok pişmanlar şimdi ama son pişmanlık neye yarar. ortada yok olan koskoca bir umut ve hayal var....
