1 Yaşam Az Az Ölüm 1

Ölüm kesindir, hayat değil.

Her şeyin sonu vardır,

bir gün nasıl olsa 

bütün anneler ölecek!

Ninni ve tebessümle

bir sevinçtim eskiden,

acı ve yıkım

öpmeden bedenimi erken!

Ulaşamadım temelli sevgilere;

artçı depremler var ya şimdi

eksik malzeme

sallantı,

bilmem

kimde saklı?

Peter pan

ben miyim

kimsesizler ülkesinin kralı

yani

sahiden ben miyim,

ben?

Görkemli toprağın altında yatan,

kocaman bir yüreğin vuruşlarıyla

kendi yürek vuruşlarını ayarlayan

ölüler ülkesinin kölesi...

...yani ben miyim?

Kim görebildi ki beni

oysa

hiç azad etmedim

kölelerimden bir tekini,

kim kucaklayabildi

içimdeki yetimlik ülkesini...

Nerede

hani nerede kocaman ellerin,

saçlarını sarkıttığın kulelerden

söyle hangisi senin?

Varlığın geceme sabah iken

bir gidişin vardı anne,

aydınlık bıraktı yerini karanlığa!

Hangi küf kokulu nağmeye

can vermeli şimdi,

sıvasam yetim sözcüklerle

polyana gülüşünü

bulur mu ayakların

kervanlara açılmanın olanaklarını...

Yanıldın

yanılgın büyük,

yanılgın bir nakkaş gibi ayıklar

yaramaz

uçarı

çocuksu oyunlarını.

Say ki

yaşamı ve ölümü tanımadın sen.

Varolmanın

örnek bir klavuzdan ibaret olduğunu bil.

Ölümü doğurgan umutlara sar

ve yaşlılığı

genç bir anıymış gibi hatırla!

Ve söyleyin bana ne olur

hangi çocuğun şekeri

daha büyük ki ölümden?