14 Şubat' ın Gelmişine De Geçmişine De

14 Şubat' ın gelmişine de geçmişine de...

ölü hayallere g/ebe içimden
vura çarpa bakışlarımı gerçeklere
geçiyor gözlerinin ıssız c/an mavisi
yapayalnızlığın yörüngesine
sesinin yankısını örerken
sözcüklerimin son damlasını
katık ettim çiy çiçekli sarsak sabahlara

kurarken sürgün aşklara karanlık kapanlarını
saçlarından kopardığım sonbahar
sarı hüzün kanayor ellerimin kırsalında

kahpe gülüşlere sızılanıyor
alnından vurulmuş utangaç öpüşler
yetim sevinçlerin g/izine
yüzü kızarık merhabalar çiziyorum
göz renginde büyütürken üç harfli cinneti


tutup kabuğundan
içimde lacivert mavilikte süzülen
hangi yaranın ipini kessem
nafile
can çekişiyor
öksüz tasvirlerin takvim maktülü
geçmişin mana kanamalı 14 Şubat'ı ellerimde
sarsıp derinden görülmekten eskimiş rüyalarımı
umuda uçuruyorum
içimin kanatsız kelebeklerini

kirpiklerime çarpıyor
gözlerinin ağır tahribatlı tuzlu mavisi
{nasıl bir sevda cinnetiyse bu?}
masalsı bir betimleme sanki
alel acele ayaküstü karalanmış
uyak ölüsü aşk şiirim

kapatıp sımsıkı yaralarımın acı kapısını
tutup sevmelerin soğuk elini
paslı yalnızlığın kovuğuna birikiyorum
belki gelirsin diye
saklanıp yıldızların gölgesine
adımlarına biriktirdim gözlerimin mecalsiz ferini

ürkütüp kalp atışımın soğuk ritmini
adımlıyorum avuç içi yazgımın dar sokaklarını
uyandırdım bin ninniyle uyuttuğum kalbimin ahengini
çarpa çarpa parçalanırken sensizliğe
yine sana açılıyor sevmelerin gıcırdayan kapısı

sevmek, yürek ucu
aklımın rahminde ölü bir aşkı büyütüp
kundaklamak 14 Şubat avuntusuyla
uyanmak; güneşine geç kalan sabah telaşıyla
sayıklayıp yıllardır için için
aşk düşürmek dayanılmaz yürek sancısıyla

inan çok buruşturdum
dilime dolanan ölü cümleleri
tırnaklarımla kanatıp karanlık gömüsü geceleri
yıkıyorum göz suyu sensizliği şimdi boylu boyunca
üç noktadan sonra ki virgüle astığım
lanetli 14 Şubat'ın kimsesiz ayak ucuna


Utku Aksu 10.02.2016 Detmold