17 Şubat

Küçük, kızıl ateşlerin, dumanı tüterdi.
Karanlığın içinde uyuşurdum.
Dudağıma her yaklaştırdığımda,
Dudağıma her yaklaşışın gelirdi aklıma.
İşte bunu sorma. Bu adam benim.
Masum ve sessiz.
Bu gün 17 Şubat.
Genç bir kızın, eteklerini savurduğun da rüzgar,
Şimdi bir düştür ki, ötesi sorulmaz.
Ayıptır çünkü.
Annen böyle öğretmedi mi?
Kal deyişin aklımda.
Üzgünüm, bu gün de 17 şubat.
Günlerden hep çarşamba,
Aylardan hep şubat,
Sene seksen dokuz,
Ben tek seni sevdim,
O günden bugüne, erirken yavaş yavaş.