42 Yaş Şiiri

Yaş 42
İçinde eridiği yılların

Kâh gülmekle,
Kâh aramakla
Kim bilir yolun sonumu, ortası mı?
Sayamadığım sonbaharlar
Ve tükenmeyen sevdalarımın
Duruyor ardımda anısı

İnmekte boyumun ölçüsü
Çıkarken tümsekleri birer, birer
Sıklaşıyor belimin sancısı
İçimden çekilirken günler, geceler

42
Ne kadar çok unutuldum
Ve o kadarda çok okşandı gururum
Kâh yastığa koyduğum
Kâh duvarlara vurduğum
Başımın
Sayısıdır, sayısı

Acının en alasını tattım
Doğrudur
Çünkü her insan öyle tadar
İkiyüzlülüğün ömrümce kara çalınası
Adı gibi yalan dünyanın
At başı yaşar

Beyhude geçip giden bu ömür
Diyebilirim ki aslında
Terkedilmişler yuvası
Hani benim evim
Yurdum ve dünyam varda,
Övündüğüm;
Öyle çokları var ki dünyada
Elini tutamadığım
Elinde asası

Gözbebeklerimden yaşlar süzülür sadece
Dokunsalar pınarları yaratırım yeniden
Ah elimde yok ki iyiliğin sopası
Geçip giderdim
Su gibi o güzel yüreklerin içinden

İlerledikçe yaşı insanın
Daha çok gidenleri uğurlar elleri
Ve arar gözleri ruhunda
Varlığını dostlarının
Toprak olur sırdaşı, akrabası
Her geçen gün ve yarın
Ölümden tasalanmazda
Yalnızlığıdır tek tasası
Önüne konacak çok tabak bulunurda
Verir mi
O eski Sıcaklığını
İçtiği çorbası

Paylaşır elinde ne var ne yoksa
Sanki her verdiğinde bir şey alacak
Tüm zenginliğini satışa çıkarır da
Koskoca sefil ömrünün
Dostlarından başka,
Sefaletini kim kucaklayacak

Artık güler yüzü asılır an be an
Bileğini büktükçe zamanın tanrısı
Yaşanmamış öykülere, öykünür
Yaşanmış bir o kadar keşkeler de cabası

Yaş 42
Değmeyin içeceğim bugün keyfimden
Dem vuracağım hüzünden kederden
Sarhoşluğum geçecektir
Sızmışlığım geçtiğinde

Ama uyuyan yüreğim uyanmasın
Çekilir gibi değil sancısı