999. Şiir

acı gün be gün borcu katlanan
bir tefeci gibi düşmüştü peşine
ne yapacağını bilemedi adam
korku duvarları daralırken
yüreği avuçta bir güvercin gibi
nefessizce çırpınırken
öfkeli gözleriyle cinayet dedi
bu acının son günü
hızlı adımlarla yürüdü
kral soytarısının kapısını çaldı
benim için onu öldürür müsün dedi
soytarı adamın haline güldü
kral duyarsa dedi
ondan başkası için çalıştığımı
canıma okur da yaşatmaz beni
güldü adam, kralın ne derdi var dedi
hazineleri altınla doluyken
sultanlar önünde eğilirken
ödeyemiyor mu birkaç altınlık borcunu
ya da o haini dağlar ardına süremiyor mu
sözlerin bittiyse dedi soytarı
düşün ki kral saraydaki tüm saatleri kaldırdı
ama zamanın aktığını unutamadı
sahip olduğu her şeyi kaybedeceğini
her gece unutmak için
benden nice masallar dinledi
altın işlemeli duvarlar kahkahalarıyla inledi
yine de acısı dinmedi
peki dedi adam
neden senden her gün yardım istedi
mutluluk afyon gibidir dedi soytarı
bir kez tatmışsan
zafer getirmeyeceğini bilsen de
yine de onu içmek istersin
acı geldiğinde karşısına gülücüklerle çıkarsın
yalan ya da gerçek
insanlığın en büyük tiyatrosunda
sadece var olmak istersin...

29.06.13