A

bir gün dayanır kapıya iki candarma
alır götürür beni o bilinmez ebede
yargısız ve sorgusuz
anacığım bakakalır öylece
yüzü mahsun
gözleri dolu dolu

üşenmez anacığım
gelir her mahkemeye
elinde tek karanfil
yüreğinde umutlarla

hakim bey kırmıştı en son mahkemede
benim için kalemi
anacığımda bir tebessümü çok görüp
ayırmışlardı kuzusundan

ondan sonra
yolu düşerdi her görüşte mapushaneye
üşenmezdi gelirdi

elinde iki küçük poşetle
birinde üç beş don fanila
diğerinde bir karton cigara

bilirde mapusda
tek dostun cigara olduğunu
dumanında hayalleri
külündeki isyanı duvardaki çizikleri

bilirdide
bilmemezlikten gelirdi.

dertleşirdik ben hüzünlerle anarken
dünü
annem bügünlerden hayal kurar umutla beklerdi

ne bilsin anacığım
kimilerinin a dedi diye götürülüp
kimilerinin a dan z ye sayıpta sokakta gezdiğini

bilirdi
anacığım bilirdide bilmemezlikten gelirdi.

üşenmezdi anacığım
enson geçtiğimiz bayramda geldi
açık görüşe

elinde küçük bir poşet
içinde
bir don
bir fanila
birde marılbora cigarası

oturduk
anne diyesim geldi
sus dedi
gözleri konuşuyordu

bak dedi sen çocukken birileri vardı
son mektubunda şöyle demişti

hayatta çok yaşamak değil
yaşadığı süre içinde
birşeyler yapmak daha önemlidir.

kim diyesim geldi.
sus dedi

ondan sonra anacığım hergün geliyordu
elinde bir karanfil
üstümü düzeltirken hissediyordum sıcaklığını
sesine cevap vermeden dinliyordum.

ama olmadı onuda çok gördüler
oda şimdi yanımda huzur içinde
binlerce çocuğuyla karanfiller içinde