A Benim Canım Anam...

Sonbahar asmışken hüznünü aynaların yüzüne
Ağaç kavuğuna saklanmış rüzgâr gibi çaresizim
Titriyor çocukluğum...
Kimsesizliğimi fırtına suratıma çarptıkça
Utanıyorum?
Kapanmaz yaralarım
Yüreğimi yakıp ölü ceninleri ayaklarıma doladıkça
Ayıp mıdır? Düşmek anne
Üzerimden geçenler alay ediyor ben ağladıkça




Tanrıça?sını yitirmiş Tanrı gibi
Kurak okyanuslarımda dövünüyorum
Beslediğim nice umutlar ölüyor
Günlerin eskitip kirlettiği avuçlarımda
Sanki bileklerime sarılmış dünya yükü anne
Boğuluyorum çektiğim her nefesin sonun da
Adım atmak istedikçe toprak çekiyor beni
Kanatıyorum dizlerimi sana koşmaya çalıştıkça




Sarı saçlarını dola sönük ayın başına
Işık saçsın gözyaşımı bıraktığım -sensiz- yollara
Sevgini yine sımsıkı sar mavi bulutlarına
Yağmur olup aksınlar çıplak kaldığım dağ başlarına
Kurtar?
Karanlık yapışmışken dudaklarıma
Görmüyor musun kayboluyorum
A benim canım anam
Yokluğunun kör ayazlarında




Kokunu söküyor yalnızlık
Göğsüme sinsice ilişip yaslandığı zamanlar da
Hayaline sarılıp uyumak istiyorum
Üryan geceler dört yandan vurup
Canımı etimden kopardığı anlar da
Dilimde duaların eskidi anne
Meleklere el açıp sen diye kıvrandıkça








Özlemek;
Ağzıma süt kokusunu iliştirip ağlamakmış
Hasret;
Sabır dilenip zamanın göbeğinde durmakmış
A benim canım anam?
Neden söylemedin
Sensizlik musalla taşına oturup her gün nefes almakmış